The rapid deceleration van een sportbond

Maak kennis met Joshua Donker!

Gelijktijdig met het wisselen kwamen de gesprekken en discussies op gang over een topsportplan voor 2016-2020. Toen was ik van mening dat we al behoorlijk laat waren voor 2016 om met een gericht plan aan de slag te kunnen gaan, daar waren de beleidsmakers het niet mee eens.

Er zou gewerkt worden met het verbeteren van de bestaande situatie en met de huidige medewerkers. Eline schoof op naar de technisch directeur plaats en de oude technisch directeur (Martijn van Dooremalen, -red.) ging paperclipjes schuiven. Er waren niet veel personen die openlijk hun twijfel uitspraken over deze keuze, het bleek later niet de juiste te zijn en het had een remmende werking op het topsportbeleid.

Een interim manager werd aangesteld om het topsportplan gestalte te gaan geven met een zware inzet op subsidie. Het uitgangspunt van 25 augustus bleek verkeerd. De vraag of we al dan niet subsidie moeten gaan aanvragen is nooit serieus besproken. Ik was de persoon die als negatief werd neergezet toen ik openlijk afvroeg of we ons wel zoveel energie moesten steken in het verkrijgen van subsidie. Ik vond dat we beter gewoon een goed plan zouden moeten maken zonder te moeten voldoen aan allerhande eisen van het NOC*NSF. Zowel de leiding als toehoorders waren er van overtuigd dat de tonnen zouden komen.

Het bestuur gaf me wel de opdracht om mijn visie over hoe Badminton Nederland verder zou kunnen gaan in de toekomst op papier te zetten. Het stuk is maanden terug al verstuurd en een terugkoppeling heeft nooit plaats gevonden over de inhoud. Het plan bevatte namelijk geen subsidie en week radicaal af van wat er vandaag de dag plaatsvindt. In mijn plan zou Papendal stoppen als trainingscenter voor de nationale selectie. Spelers zouden naar het buitenland gaan voor hun ontwikkeling. De rollen van nationaal coach en die van technische directeur zouden een hele andere invulling krijgen. Deze manier van denken werd niet als realistisch beschouwd: nog geen 4 maanden later is het allemaal een feit.

Topsport zou haar eigen broek moeten gaan ophouden in plaats van haar hand. Het zou in de toekomst geld moeten kunnen gaan verdienen met de kennis in plaats van aan het geldinfuus te liggen.

Vandaag zien we dat spelers er langzaam aan beginnen te wennen dat ze het zelf zullen moeten gaan doen. Het besef dat een topsportleven vooral iets is waar je zelf controle over moet hebben en verantwoording voor moet nemen. De eerste vertrekken dus naar het buitenland, omdat Nederland stuurloos ronddobbert zonder stevig plan. Als ik 18 maanden geleden al vond dat we aan de late kant waren, dan vind ik nu we zo'n beetje dat we 2016 helemaal kunnen vergeten.

De procedure voor een nieuwe technisch directeur en bondscoach is even in de koelkast gezet, want er moeten andere plannen komen naar aanleiding van de nieuwe situatie. De werkelijkheid begint langzaam door te dringen: er was dus echt geen plan B. Badminton Nederland heeft weer verkeerd ingezet en geen rekening gehouden dat ze afgerekend zou worden op slecht beleid.

Het volgen van de ontwikkelingen in onze sport is bijna een volledige dagtaak. Je mag van een bestuur van vrijwilligers niet verwachten dat ze daar de tijd voor hebben. Voor de betaalde krachten, echter, zou het een van de meest belangrijke taken moeten zijn om de nieuwe trends in te passen in een lopend beleidsplan.

Had ik in 2011 de hoop dat we in Nederland iets zouden kunnen gaan betekenen op hoog niveau, kunnen we nu zien dat krampachtig vasthouden aan het verleden er nu voor zorgt dat een toch al langzaam werkende bond tot een gehele stilstand gaat komen.

De ontwikkeling die heeft plaatsgevonden ging van een slecht plan in 2011 tot geen plan bij de jaarwisseling van 2012. Dat is ook een vorm van rapid deceleration.