Reclame voor het badminton

Ken je Swift '64 al?

DKC geeft een voorbeeld aan de rest van Nederland hoe badminton beleefd moet worden en gaat daarin heel ver, soms zelfs een beetje te ver, maar dit hoort natuurlijk ook bij de stad waarin de club gevestigd is.

Als badmintonliefhebber, die niet meer geheel onpartijdig is, heb ik het afgelopen jaar volop genoten van deze club. Heel het jaar door waren er vele supporters aanwezig, zowel bij uit- als thuiswedstrijden. Een waar volksfeest brak los na het winnen van de halve finale in eigen huis en als afsluiting van het jaar de play-off finale waar de Haagse mannen en vrouwen voor de sfeer zorgden. Het was allemaal pure reclame voor het badminton.

Helaas voor al deze mensen werd het een sprookje zonder happy end. Wat ik ook heel jammer vond was dat er iemand van BC Amersfoort juist op deze dag antireclame maakte voor het badminton. Ook hierin ben ik zeker niet onpartijdig, maar hoe Eefje Muskens zich gedroeg tijdens de damesdubbel was schandalig.

Ze is een beetje te vaak opgetrokken met Lotte Jonathans ben ik bang. Helaas voor haar heeft ze alleen de nare trekjes overgenomen en niet de kwaliteiten. Mensen die erbij waren weten vast en zeker waar ik het over heb en ik zag Soraya ook geregeld naar de scheidsrechter kijken met vragende ogen. Helaas werd er niets van gezegd. Scheidsrechters kunnen de kaarten wel snel vinden als je op jezelf scheld, maar als iemand openlijk zwaar onsportief gedrag vertoont geven ze niet thuis. Vind ik jammer.

Het meest schrijnende vond ik, toen Soraya in het net serveerde op een stand van iets van 8-5 in de eerste set, dat Mevrouwtje Muskens het nodig vond om recht in het gezicht van Soraya te gaan schreeuwen. Heel bizar. Van mij mag je daar meteen een rode kaart voor geven. Aan de andere kant vind ik ook dat Maartje daar wat mee had moeten doen.

Maartje zelf zal altijd rustig, netjes en sportief blijven dus ongetwijfeld zal ze het niet eens zijn met hoe haar dubbelpartner zich gedroeg. Ik weet van mijzelf dat als één van mijn partners zoiets zou flikken ik zou zeggen: “Als je dat nog één keer doet, loop ik meteen de baan af.” Of het nou een play-off finale, de finale van de Olympische Spelen of een eerste ronde van een 6-toernooi is. Daarmee zou ik niets te maken willen hebben.

Maar goed, weer even back on topic. De damesdubbel zelf zorgde niet voor de spanning waarop ik hoopte. De eerste set ging gemakkelijk naar het duo Muskens/Verheul. De tweede set leek het er lang op dat Soraya en Ginny een derde set af konden dwingen. Ze stonden lange tijd voor in deze set, maar toch waren Eefje en Maartje op het belangrijkste moment van de set gewoon beter en behaalden zo een verdiende overwinning.

Het mannendubbel bleek de partij te zijn die eigenlijk de finale beslist heeft. De eerste set begon eigenlijk zoals verwacht. Robin en Jelle kwamen op een redelijke voorsprong en er leek geen vuiltje aan de lucht voor deze mannen. Echter, gedurende deze eerste set werd het voor Dennis en Mark steeds duidelijker dat Jelle toch verre van fit was en begon er langzaamaan steeds meer geloof te komen bij de mannen van DKC.

Dennis en Mark maakten de achterstand goed en gingen erop en erover. Tijdens dit alles zag je Robin met elk punt steeds ongelukkiger uit zijn ogen kijken. De Robin die het afgelopen jaar zo goed gespeeld heeft en zo veel progressie geboekt heeft was weg en er keerde een hele onzekere Robin voor terug. Waar hij normaal initiatief neemt bij elke kans ging zijn basis nu steeds verder naar achter en was het geen schim van de speler die het afgelopen jaar zo overtuigend alle dubbels won samen met Jelle.

De mannen van DKC pakten hun kans en wonnen de eerste set. In de tweede set heb ik Robin voor mijn gevoel na ieder punt achterom naar Joéli zien kijken, zo onzeker was hij geworden. Toch bleven Jelle en Robin deze set wel goed bij. Dit vond ik toch heel knap en is ook zeker hun kracht. Ze kwamen zelfs op setpoint, maar niet veel later stond het ineens 21-20 in het voordeel van DKC.

Matchpoint voor DKC. Service van Mark op Jelle. Mark die overigens hoog serveerde in meer dan 90% van zijn servicebeurten. Iets wat eigenlijk niet zou moeten kunnen op dit niveau en wat Jelle en Robin veel harder af hadden moeten straffen. Afin, 21-20 en uiteraard een hoge service op Jelle.

Hier had DKC het landskampioenschap af kunnen dwingen. Als dit punt gewonnen was dan zouden er nu nog DKC supporters in dronken toestand door Barendrecht hebben gelopen. Het mocht niet zo zijn. Niet vanwege een verwoestende smash van Jelle. Wel vanwege een tam smashje van Jelle door het midden die beide DKC-mannen lieten lopen. 21-21. Twee perfect scherpe services van Jelle later was het 23-21 voor BC Amersfoort en de kans op het landskampioenschap voor DKC was ineens heel ver weg.

De derde set van deze dubbel begon nog goed voor DKC, maar al snel bleek dat ze in deze partij geen kans meer hadden. 2-0 voor BC Amersfoort wat al snel 2-1 werd, want Soraya had totaal geen moeite met Gayle in de eerste vrouwensingel.

De eerste mannensingel was de mooiste partij die ik dit jaar gezien heb. Het was een echte titanenstrijd. Nick bleek toch al een stuk fitter dan ik verwacht had en speelde alsof hij nooit een blessure gehad heeft. Uiteraard zal het wel meegespeeld hebben voor hem zelf, maar het was er echt niet aan af te zien dat hij drie maanden geen officiële wedstrijd meer had gespeeld.

Zoals ik al gezegd had stelt Dennis nooit teleur in dit soort wedstrijden en dus nu ook niet. Het was een wedstrijd met een immens hoog tempo, weinig fouten en bizar lange en prachtig afgeronde rally’s. Het was echt een geweldige partij om te zien en ook weer te bizar dat Dennis toch weer aan het langste eind trekt in zo’n partij. Hij stond daarbij ook nog eens de gehele derde set op achterstand, maar toch was hij als eerste bij de 20 en ook als eerste bij de 21 overigens. 2-2.

De hoop was teruggekeerd bij DKC. Vooral omdat Mark anderhalve set lang Vincent geen schijn van kans gaf. Alleen anderhalve set is niet genoeg. Het was alsof iemand het licht uitzette bij Mark, want na de eerste set makkelijk gewonnen te hebben en de tweede set met 9-3 voor te staan stond het toch vrij snel iets van 18-11 voor Vincent in diezelfde tweede set. Een derde set moest de beslissing brengen.

Deze partij was trouwens om het even oneerbiedig te zeggen niet om aan te gluren. Vooral als je het vergelijkt met de andere mannensingel van die dag. Het was een foutenfestijn en het leek wel alsof ze een trainingsoefening aan het draaien waren. Alle rally’s waren hetzelfde. Korte service, netrally totdat iemand de shuttle omhoog gooide, smash, kort verdedigen en weer terug bij de netrally.

Het zal zeker aan de zenuwen gelegen hebben voor beide spelers, want ze hebben beide veel meer in hun mars dan wat ze in deze partij lieten zien. Het grote voordeel aan zo’n partij is wel dat de spanning alles goedmaakte. En spannend was het. Bloedstollend spannend. Mark vechtend voor de laatste kans van DKC en Vincent vechtend om de landstitel vrijwel zeker veilig te stellen.

Hoe Mark nog op een 20-19 voorsprong kwam in die derde set weet ik niet en snap ik niet, maar hij kwam er wel. Hij kon het matchpoint niet verzilveren. Vincent deed dit wel bij zijn eerste kans en bracht daarmee de stand op 3-2 voor BC Amersfoort. Een geweldige ontlading volgde en ook echt niets dan lof voor de manier waarop hij zich terugknokte in deze partij.

De eerste mix van Jelle en Eefje tegen Thomas en Tak was redelijk snel klaar. Thomas en Tak speelden een prima wedstrijd, maar het dit jaar bijna ongeslagen mixkoppel was gewoon een maatje te groot en bracht de stand op 4-2 voor BCA. Tegelijkertijd was Kirsten aan haar derde set begonnen tegen Ginny. De eerste set was een makkelijke prooi voor Ginny, de tweede set precies omgedraaid.

Kirsten was oppermachtig in de derde set. Ze traint er hard voor en ik vond het ook echt geweldig voor haar dat zij het winnende punt mocht maken in deze finale. Toch weer BCA en met een 5-2 overwinning komt het nog zeer geflatteerd over ook. Al met al is Amersfoort wel de meer dan terechte kampioen dit jaar.

Toch kon ik stiekem nog meer genieten van het verlies van DKC. De teleurgestelde gezichten van de supporters uit Den Haag met sommigen die zelfs een traantje moesten wegpinken was prachtig om te zien. Dit zeg ik niet omdat ik een rare sadist ben hoor, maar omdat ik het prachtig vind om te zien wat dit allemaal doet met supporters. Zulke emoties waren de afgelopen jaren ver te zoeken in het badminton en ik ben blij dat DKC die teruggebracht heeft.

Het mooiste beeld van de finale was voor mij dan ook de foto waarin de spelers van DKC moesten poseren met hun tweede plek. Als je deze foto nog niet gezien hebt zoek hem dan meteen op. Zware teleurstelling, boosheid en verdriet komen allemaal prachtig samen op deze foto. Voor mij nu al de sportfoto van het jaar.