Back on track!

Maak kennis met Liam Birahy!

Van te voren heb ik erg uitgekeken naar het moment dat we eindelijk weer toernooien konden gaan spelen. Ik heb op de Bundesligawedstrijden na, sinds de Belgische Open van september niet meer gespeeld en alleen maar getraind. Nou vind ik trainen helemaal niet erg, maar uiteraard wil ik mij ook kunnen meten met de rest van het internationale circuit en dat kon natuurlijk niet. Ik heb best wel moeilijke momenten gekend en zo nu en dan was het zwaar om toch weer iedere dag door te gaan, maar het spreekwoord na regen komt zonneschijn heeft mij er doorheen geholpen.

En die zonneschijn kwam dus deze week. Nog niet zo zeer in de vorm van een topprestatie, maar wel in de vorm van het weer aanwezig zijn tijdens een internationaal evenement. Woensdag startten we tegen een koppel uit Zweden, Nico Ruponen en Amanda Hogstrom. Een koppel dat het niet slecht doet in het EBU circuit en op plaats 37 van de ranking staat. Maar een mooie loting voor ons om er weer in te komen.

Nadat we de eerste game wonnen en de tweede game verloren, begonnen we de derde game agressief en namen we een comfortabele voorsprong. Halverwege deze derde game riep de scheidsrechter ons alle vier bij elkaar en vertelde dat Ruponen een kleine time-out wenste om een pijnstiller in te nemen. "Don't tell them", riep hij ietwat gefrustreerd naar de scheids. Ik moest er best om lachen. Maar ook al wisten we niet waar hij last van had, duidelijk was dat hij ergens pijn had.

Ondertussen speelden wij lekker verder, maar bij de stand 17-9 gooiden de Zweden dan toch de handdoek in de ring. Nico had teveel pijn. Een jammerlijk einde, maar we lagen op koers voor de winst en dat gaf een goed gevoel. Op naar ronde 2 de volgende dag!

Lees de rest van dit artikel op de website van Jorrit de Ruiter.