Duinwijck-voorzitter Jules Bakker over de intentie van eredivisie-ambities

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Volgens mij heeft het allemaal te maken met intentie. Het wijkt voor verenigingen op dat punt niet zoveel af van spelers. Je moet vertrouwen hebben dat door de goede mensen bij elkaar te krijgen en oneindig veel inzet en enthousiasme je beste jaren nog voor je liggen (hoe mooi je verleden soms ook is). Is dat een erekwestie, of is dat de hele reden waarom je je inzet voor een doel? De 'middelen' van BCA waar je over spreekt zijn het resultaat van visie, beleid en een drang naar voren van die vereniging. Ik ben er van overtuigd dat iedere club die middelen bij elkaar kan krijgen, en zelfs meer, als je bereid bent om je schouders eronder te zetten. Bij Duinwijck willen we ook graag ieder jaar om de titel strijden, en dan het liefst met zoveel mogelijk mooie wedstrijden tegen verenigingen die ook het hoogste nastreven. Dat we dan soms een seizoen op waarde geklopt worden nemen we voor lief, zij het knarsetandend.

Onderschat ook niet het belang van eredivisieverenigingen voor het algehele badminton. Ambitieuze clubs hebben een significante functie in het opstoken van het badmintonvuurtje bij talentvolle jeugd. Duinwijck kan ook een rijtje namen opnoemen die uit de eigen opleiding zijn gekomen en nu hoge ogen gooien. Ik durf zomaar te voorspellen dat -door de structuren die binnen de club liggen- dit een continu proces zal blijven. Waarom doen verenigingen dit? In het voetbal loont opleiden, omdat een speler aan het eind voor een transfersom wordt verkocht. In het badminton zijn we -gelukkig- nog niet zo ver dat we kinderen contracten aanbieden, al is het soms zuur om een 'eigen' talent de deur uit te zien lopen. Is dat misschien veel meer een erekwestie van de verenigingen dan het wel of niet presteren van team 1? Onbaatzuchtig talenten af blijven leveren die vervolgens -op een moment dat zij zelf bepalen- in een buitenland de clubkleuren gaan verdedigen? Als daar vervolgens een einde aan komt (einde contract, blessure, geen zin meer om te reizen, etc.), waar kunnen de gevlogenen altijd weer terecht? In het opleiden wegen de kosten vaak niet op tegen de opbrengsten. Zouden we daarom moeten minderen?

En dan nog over de andere functies van de eredivisie. Veel (zonet alle) talenten die nu voor Nederland uitkomen hebben 1 ding gemeen: ze hebben bij hun clubs vroeger naar de eredivisie zitten kijken en hebben gedacht 'dat wil ik ook'. Jonge spelertjes hebben helden nodig, de getalenteerden kunnen zien waar hun trainingsinzet toe kan leiden, spelers die al tegen team 1 aan zitten kunnen zien waar de lat ligt om je er tussen te spelen. Anderen kunnen constateren dat dit niveau onbereikbaar is en er wellicht voor kiezen hun sport anders te gaan beleven. Los daarvan is de zaterdagavondwedstrijd van team 1 een samenkomst-moment voor clubleden uit alle geledingen. Mensen ontmoeten elkaar, leveren commentaar op het spel, juichen, klagen, drinken en zorgen op die manier ervoor dat je kunt blijven wat je bent: een club.

Ik vind het belang van een eredivisie op niveau, waarbij aandacht besteed wordt aan entourage, uitstraling en professionaliteit veel breder dan wat de balans bij de penningmeester onderaan de streep laat zien. Ik heb niet de illusie dat we iets aan spelregels, puntentelling of de kleur van de shuttles kunnen veranderen waardoor Studio Sport opeens wekelijks competitie gaat uitzenden. Laten we allemaal eerst er eens alles aan doen om van de 100 man die nu komen kijken er 110 te maken. En dan 120. Hoe je dat kunt bereiken zal per vereniging verschillen, maar als je die intentie niet hebt, moet je misschien geen eredivisie willen spelen.