Erik Meijs: Je moet gewoon knokken en alles eraan doen!

Maak kennis met Joshua Donker!

De eerste dag denk je, als je weer op de baan staat, dat je een echte amateur bent. Na 10 min al helemaal gesloopt. Je hebt het gevoel als een slak over de baan te bewegen en als de Indonesische spelers nog wat met je gaan dollen, wordt het een heeeele lange eerste training. Gelukkig na een uur raakte mijn lichaam al iets meer gewend en tijdens de middagtraining voelde ik me meteen alweer beter.

De trainingen hier zijn nog steeds heavy met vaak 3 tot 4 verschillende oefeningen per sessie. 's Ochtends is het vaak 1 tegen 1 of 2 tegen 1, waarbij de focus op mij ligt en ik 15-20 min achter elkaar alleen sta en ik of moet aanvallen, of moet verdedigen, geen clear mag spelen etc. Ze geven hier dan ook niet lief aan en het interesseert ze geen drol of je moe bent of niet. Waar ze een hekel aan hebben is als je eerste slag het net ingaat of dat je shuttles zomaar laat lopen. Je moet gewoon knokken en alles eraan doen. Ben je daarna gesloopt en kruip je van de baan, dan gaan ze graag met je een lekker koud drankje buiten doen en lachen ze gezellig :)

Ook houden ze hier van veel rijtjes. Elke dag krijg je wel wat rijtjes voor je kiezen, waarbij ook hier vaak de opdracht is aanvallend spelen. Nu begrijp ik ook waarom veel jonge spelers uit Indonesië een flinke klapper in huis hebben. Als je 3 tot 4 keer per week zo gefocust bent op smashes en oplopen en netspel, dan word je vanzelf een gevaarlijke speler vanuit het achterveld. Zo is mijn sparringpartner Andi, die er elk jaar is, er ook weer om zijn loeiharde smashes links en rechts van me af te vuren. Je went er maar niet aan hoe hij ze soms als een komeet langs je heen knalt, maar goed is het wel.

Lees de rest van dit artikel op de website van Erik Meijs.