Robert Hoogland: onze badmintontoppers zijn de magneet voor nieuwe leden

Maak kennis met Ruben Jille!

Eenheid is macht. Het is wel iets van deze tijd, als het systeem niet functioneert, gaan we niet aan de slag met het systeem, maar gooi je alles gelijk weg. Revolte! Onder het mom nu wordt alles beter. Je gooit volgens mij het spreekwoordelijk kind met het badwater weg.

Natuurlijk ben ik het me iedereen eens dat er (grotere) systeemfouten zijn opgetreden in de loop der jaren. Onafhankelijk en objectief is ook niet iedereen. Uiteraard zie ik ook dat echt veranderen zeer moeizaam gaat. En ja het is hoognodig tijd om te moderniseren en transparanter te handelen. Maar dat gezegd hebbende, ga je juist in zware tijden niet uit elkaar. Het is je slechtste defensie.

Het argument ledenverloop begrijp ik en baart natuurlijk zorgen, maar er zijn vele sporten die hiermee te kampen hebben. Mensen zijn heel anders dan 10 jaar geleden. Vluchtiger. Daarnaast is de concurrentie van andere sporten / bezigheden ongekend groot. Het is zeker niet te wijten aan wanbeleid door bestuur. De moderniseringsslag moet natuurlijk per direct plaats vinden. Antwoorden vinden op vragen: hoe je leden bindt, hoe we verenigingen helpen misschien zelfs 'ontzorgen'. Jezelf de vraag stellen of je niet een service-organisatie moet zijn. Misschien streven naar one member, one vote (via internet belangrijke besluiten in stemming brengen)? Het werken aan die antwoorden duurt lang en wordt verhuld in allerlei plannen zonder echte stappen. Van oudsher zijn bonden gericht op alles zelf beter kunnen, produceren van plannen en beleidsstukken. Dat was vroeger acceptabel, tegenwoordig moeten we sneller handelen. Dat kan je allemaal niet zelf. Ik ben voorstander van samenwerkingen zoeken. Die kansen worden nogal gemist. Terwijl er juist veel partijen (waaronder dit medium) zijn die veel beter in bepaalde facetten zijn. Maak er gebruik van!

Ik ben terug van de All England. Fantastisch mooie sport gezien natuurlijk, maar het is me ook direct duidelijk dat NL ver weg is van het absolute wereldtoneel. Maar die wereldfocus vind ik buiten alle realiteit. Laten we eens inzetten op de top in Europa, is al moeilijk genoeg. Ik heb bijzonder veel waardering voor onze huidige en aankomende topsporters die de uitdaging toch aan gaan. We hebben daar overigens als badmintonfans regelmatig kritiek op. Op selectieniveau sluiten we zomaar spelers uit als ze niet in een nationale selectie zitten. Dat doet de topsporter geen goed en de sport al helemaal niet.

Onze toppers moeten we belangrijk maken. Waarom? Ze zijn - mits goed ingezet - de magneet voor nieuwe leden. Ja, dat doe je deels door geld ergens anders vrij te maken. Het construct van elke sport (in feite de hele maatschappij) is dat je samen de lasten draagt. Ja topsport kost geld, maar je moet de topsport ook naar de lokale vereniging brengen. Zie topsporters eens als ambassadeurs. Onze topspelers én verenigingen verdienen dat gewoon. Zo werkt topsport voor alles en iedereen.

Gaat het allemaal vlekkeloos, ben ik het eens met de selectievorming en de schare van buitenlandse trainers rondom de velden, snap ik de non-communicatie, begrijp ik waarom er niet samengewerkt wordt?

Nee, heel veel begrijp ik niet! Maar betekent dat dan maar opsplitsen? Misschien ben ik romanticus, maar ik zie voorlopig legio kansen om samen sterker uit 'deze strijd' te komen.