Denmark Open: voldoende vertrouwen tussen Nederlandse dubbelkoppels?

Maak kennis met Rune van Dalm!

Zondagochtend was ik bij een toernooi waar veel ouders waren, maar weinig kinderen. De ouders zaten deze keer niet aan de kant, maar stonden op de baan. Ik zag een baan waar de ouders gecoacht werden door één van de kinderen.

Het toernooi heet het Denmark Open Senior, in Denemarken in de volksmond het Old Boys toernooi genoemd en wij zouden zeggen: het veteranentoernooi. Het toernooi wordt al een aantal jaren georganiseerd. De eerste keer dat ik er was, was het niet zo'n heel sterk toernooi. Maar het toernooi is in de loop der jaren gegroeid. Ik heb ook het idee dat het seniorenbadminton ook aan populariteit aan het winnen is. Er zijn steeds meer spelers die de speelgerechtigde leeftijd bereiken. In het reguliere badminton blijven spelen tegen steeds jongere spelers wordt minder aantrekkelijk als je wat ouder wordt, het spel gaat sneller (voor sommigen misschien wel te snel) en de mentaliteit is anders.

Als je hal binnenkomt zie je op de tribune veel mensen praten, oude kennissen weer begroeten en herinneringen ophalen van vroegere wedstrijden en toernooien. Voor sommigen toernooien van nog niet zo lang geleden, voor anderen van toernooien van 'iets' langer geleden. Het lijkt allemaal heel gezellig. Totdat men de baan op gaat, dan blijkt er bij velen toch nog een winnaarsmentaliteit aanwezig te zijn. Er wordt flink gemopperd als het allemaal niet meer zo lukt als vroeger en er fouten gemaakt worden.

Jan Helmond, de voorzitter van Badminton Nederland, wil badminton graag verkopen als een reden om gezond te blijven. Of dat met dit soort toernooien gaat lukken is voor mij een vraag. De masseur heeft zijn massagetafel in de hoek van de hal staan en heeft een volle intekenlijst. Ik zie redelijk wat compressiekousen en braces rond knieën en niet iedereen loopt even makkelijk meer. Het toernooi is dan wel over meerdere dagen verspreid, maar voor sommigen (volgens mij voor bijna iedereen) blijft het een flinke fysieke belasting en ligt overbelasting al snel op de loer. Of de gezelligheid in de avonden na het toernooi een rol speelt zal waarschijnlijk altijd ontkend worden door de spelers.

Ik had mij voorgenomen om alleen de eerste wedstrijd van de finaledag te gaan lijken. Mijn vakantiehuisje stond op mij te wachten. Ik was later weg bij de Denmark Open Senior dan gepland en kwam binnen bij de tweede game van het gemengddubbel tussen twee Chinese koppels. Het was een goede wedstrijd van twee koppels die aan elkaar gewaagd zijn. Het werd uiteindelijk een wedstrijd van drie games. Ik kon mij niet altijd onttrekken aan het idee dat ze elkaar regelmatig in de wedstrijd hielden en elkaar wat punten gunden.

De zaal was weer goed gevuld, er waren weinig lege plekken op de tribune en het publiek deed wat je van publiek mag verwachten: oohh, aahh en applaudisseren. Misschien wilden de spelers het publiek een mooie wedstrijd geven en werd er niet echt met het mes tussen de tanden gespeeld. Maar ja, wie ben ik, nog steeds de man op de tribune die nergens verstand van heeft en zich nergens mee moet bemoeien.

Na afloop was er ook een kort interview met de winnaars. Meestal zijn dit soort interviews vrij nutteloos. Maar nu zei de Chinese dame iets moois. Op de vraag wat het geheim van hun succes was, antwoordde ze dat de basis van hun succes vertrouwen is. Ze hebben als koppel eerder samen gespeeld, in die tijd hadden ze een vertrouwen opgebouwd. Ze zijn als koppel door de Chinese bond uit elkaar gehaald. Ze vertelde dat in de periode dat ze gescheiden waren het vertrouwen nog verder gegroeid was en dat dat vertrouwen nu hun basis is.

Een soort vertrouwen dat ik bij drie van de vier Nederlandse koppels miste. Ik schreef al eerder dat je zonder dit vertrouwen in je partner geen goed lopende dubbel kan spelen. Of BNL dit probleem ook signaleert en er dan iets mee kan en gaat doen is voor mij dan weer een grote vraag. Hebben ze überhaupt andere opties voor de dubbels of zijn de spelers tot elkaar veroordeeld? En als er geen andere opties zijn, is het dan wel verstandig door te gaan op de huidige weg. Moeten er dan misschien heel rigoureuze keuzes gemaakt worden. In de trant van: beter ten halve bekeerd dan ten hele gedwaald.

Ik denk dat ik deze vraag binnenkort maar een keer ga voorleggen aan de voorzitter van BNL. Dan kan ik gelijk aan hem vragen wat hij bereikt heeft in het jaar dat hij voorzitter is.

De eerste partij van de dag nam drie games, daarna de huldiging (uiteraard met prinsessen, want Odense is de geboortestad van H.C. Andersen, de sprookjesschrijver), alles bij elkaar nam de eerste wedstrijd anderhalf uur. Dat voorspelde weinig goeds voor de duur van de rest van het programma. Ik ben bij mijn voornemen gebleven en ben weg gegaan na de eerste wedstrijd. Toen ik om 18.00 uur op de bank in mijn vakantiehuisje lag, zag ik dat de laatste wedstrijd nog bezig was. Ongetwijfeld heb ik fantastisch badminton gemist, maar ik had deze week al zoveel fantastisch badminton gezien.

Er komt ongetwijfeld nog meer fantastisch badminton in de toekomst en je kan niet alles zien. Ik ga tijdens mijn vakantie nog wel badminton zien, maar daar leest u hier waarschijnlijk niets meer van.