Ted van der Meer: Geen 'vaarwel' maar 'tot ziens'

Ken je BC Hoogkerk al?

Ik wist het nog precies, omdat de eerste kennismaking met deze heerlijke sport zoveel indruk op me had gemaakt. Het was 1969. Ik kreeg van de destijds beroemde sportredactie van dagblad De Tijd de opdracht een verhaal te schrijven over de Europese jeugdkampioenschappen badminton. De betreffende redacteur informeerde wel even of ik daar verstand van had. "Natuurlijk!" Maar eerlijk gezegd had ik al moeite met de puntentelling (games tot 11, 12, 13, 15, 17, 18 en dan die ingewikkelde verlengingen).

Goud Marjan en Joke...

In sporthal De Vliegermolen in Voorburg viel ik met mijn neus in de boter. Niet alleen vond ik het meteen al een fascinerende, dynamische sport, er werd ook nog eens gewonnen. Het meisjesdubbel Marjan Luesken/Joke van Beusekom veroverde goud. En ik moet er ook bij vermelden dat ik werd begeleid door de fantastische bestuurder Martin Massar die mij geweldig informeerde. Niet lang geleden is Martin helaas overleden.

Om een lang verhaal kort te maken, ik blééf schrijven over badminton voor kranten en bondsbladen en ging – zodra ik de kans kreeg – verslag doen voor radio en later televisie. Ik was er voor NOS Langs de lijn bij toen Marjan en Joke in Zweden vicewereldkampioen werden. Ik zat er bovenop, toen Eline Coene op het WK in Indonesië tweevoudig wereldkampioene Han Aiping van de troon stootte. Om maar enkele hoogtepunten te noemen.

Tennis en de 'kleine' sporten...

Ik was van jongaf aan ook al gefascineerd door de tennissport en kreeg de kans commentator te worden (Eurosport, Studio Sport). Dat was natuurlijk razend interessant, omdat de mediabelangstelling voor die sport zoveel groter was (en is) dan voor de 'kleine' racketsporten. Maar ik bleef, soms wat meer op de achtergrond, in de badmintonsport aanwezig. Als ik niet schreef, dan zat ik redelijk anoniem op de tribune bij NK's en Dutch Opens. En drie zonen speelden competitiebadminton en dus was vader ook nogal eens chauffeur en 'coach'.

Communicatietraject...

In 2008 kwam ik via enkele verenigingsvoorzitters en bondsvoorzitter Jos Nouwt bij de NBB terecht om het communicatietraject vlot te trekken. Dat leidde tot een contract voor drie jaar van ongeveer één dag in de week (in de praktijk werd dat meer dan een halve weektaak!) en wat eruit voortkwam waren talloze persberichten, adviezen aan het adres van bestuur en directie en 129 CLEAR!'s.

Inmiddels is die periode verlopen. De Nederlandse Badminton Bond werd Badminton Nederland, en Erik van de Peppel ontfermde zich als eindredacteur over CLEAR! Verenigingen. Mijn taak wordt deze week tijdelijk overgenomen door Paula Rip, die ik heel veel succes toewens.

Yonex-contract...

De periode van de laatste drie jaar is op zijn zachtst gezegd enerverend geweest. Van aanvankelijk enigszins kabbelend tot zeer opwindend. Dat laatste had vooral te maken met de consequenties van) het Yonexcontract. Dat heeft – als het om topsport gaat – de verhoudingen binnen Badminton Nederland 'op scherp' gezet. Het heeft ook veel van de tijd en aandacht van bestuur en directie gevergd. Het leidde tot veel publicaties in de media, zelfs tot een column van Johan Cruijff in De Telegraaf. Het was een spannende tijd waarin het soms lastig communiceren was (bijvoorbeeld toen de 'vier toppers' niet meededen aan het EK in Amsterdam). Binnenkort weet iedereen waar we aan toe zijn, want dan doet de rechtbank uitspraak in de bodemprocedure.

Processen...

Het werken voor een sportbond kan heel prettig en ontspannen zijn, maar soms is het ook enigszins frustrerend omdat bepaalde processen niet zo professioneel en vlot verlopen als je als professional wel zou willen. Maar als 'contractant' moet je ook je plaats en positie kennen. Afsluitend wil ik wel opmerken dat ik de badmintonwereld altijd als een warm bad heb ervaren. Dat is niet veranderd, integendeel. Het is een wereld waarin je graag wilt vertoeven. Ik blijf dan ook actief in deze sport en zal geen vaarwel zeggen. Een eenvoudig "We zien elkaar snel weer" voldoet in dit verband...