Linda Wijnberger: Een nieuw seizoen

Ken je BV Slotermeer al?

De vakanties zitten er weer op. We gaan weer met z'n allen een lekker potje badmintonnen. We werken ons in het zweet, nemen een slok uit onze bidon en proberen dan weer zo goed mogelijk te doen wat de (nieuwe) trainer ons wil aanleren. Of we spelen gewoon met of tegen iemand die al jaren ons badmintonmaatje is en die je één keer in de week ziet tijdens het badmintonnen.

We zien nieuwe leden binnenkomen en zien de club weer opstarten. Nog maar een paar weken trainen en dan begint voor een deel van ons ook de competitie weer. Anderen blijven lekker binnen de club en zoeken daar hun spelplezier.

Want dat is toch eigenlijk allemaal waar het om draait. Dat we gezellig samen onze sport kunnen uitoefenen. Natuurlijk wordt er tijdens een wedstrijd gespeeld om de winst en natuurlijk gaat dit fanatiek. Maar dit alles gebeurt wel met respect voor elkaar.

Badmintonsoap

Wat ik me af vraag is hoeveel mensen weten van de hele soap rondom allerlei internetsites en allerlei verhalen/reacties op die internetsites. Volgens mij haalt bij mij binnen de club 99% van de mensen de schouders op en kijkt me vreemd aan. Hetzelfde zullen ze overigens doen als je vraagt naar Ted van der Meer of Ron Daniëls of de regiomanager van mijn regio. Dat wil niet zeggen dat het geen bevlogen badmintonners zijn. Ze komen immers trouw iedere week om te spelen en doen dat met veel fanatisme en ze genieten met volle teugen.

En in mijn ogen is dat ook datgene dat we niet uit het oog moeten verliezen, dat het gaat om het badmintonnen. Daar willen we toch met z’n allen zo goed mogelijk in worden, anderen zo goed mogelijk in laten worden of anderen de kans geven om überhaupt te spelen? Een ieder doet dat op z'n eigen manier.

Net zoals we besturen op onze eigen manier, maar allemaal met één gedachte in het achterhoofd: dat zoveel mogelijk mensen op een zo best mogelijk manier kunnen genieten van ons mooie spelletje. Dat geldt voor de voorzitter van mijn vereniging, maar ook voor de voorzitter van Badminton Nederland.

Net zoals ook een trainer altijd zijn eigen weg heeft. Voor de één werkt die weg en voor de ander niet. Dat wil niet zeggen dat die weg goed of slecht is. Hij is misschien anders of voor jou niet geschikt. Het verandert niets aan het doel van een trainer. Dat doel is altijd hetzelfde: een speler zo goed maken als die speler werkelijk is. Of dat nu het niveau is van 5e klasse regio of wereldtopper.

Een droom?

Het klinkt allemaal erg mooi en misschien is het ook wel een droom die ik hier beschrijf. Maar zijn dit niet ooit de uitgangspunten geweest? Is het niet zo dat één van de dingen waar het om ging was het gezellig samen spelen en dat we na afloop wat samen dronken. Daarna naar huis gingen en zeiden tegen diegene die we daar aantroffen: "Lekker gespeeld vanavond, wel verloren. Maar ach mijn tegenstander was gewoon beter vanavond."

Ik denk dat we die gezelligheid en het respect voor elkaar langzamerhand uit het oog aan het verliezen zijn (Lees: ik heb nog hoop!). Er wordt over een weer met modder gegooid, mensen nemen een spookidentiteit aan, andere mensen zijn daar weer boos over en uiteindelijk vergeten we waar we begonnen en wat onze uitgangspunten waren (en in mijn ogen zouden moeten zijn).

Laten we gaan voor een nieuw seizoen, met frisse blikken, herzien respect voor elkaar en vooral veel plezier en gezelligheid!

Linda Wijnberger

P.S. Waarschijnlijk valt straks de hele internetcommunity over me heen na het schrijven van dit stuk. Dat is dan maar zo. Het hierboven geschrevene is mijn mening en mijn kijk op dit alles. Ik vind het prima als je een andere mening hebt. Graag zelfs! Wie weet kun je mij overtuigen van mijn verkeerde blik op deze wereld! Ik hoor of lees je mening graag. Maar één ding wees een vrouw (of man) en doe het onder je eigen naam. Ik zal je er niet minder om vinden. Eerder meer...