Op zoek naar de toekomst

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Er is geen opzet in het spel maar gewoon mensen en groepen die absoluut niet of niet meer op een lijn zitten en zeker niet dezelfde belangen hebben. We zijn op een punt gekomen waar de bond een verhindering is geworden voor spelers om de top te halen. De bond is hetgeen geworden wat belangrijk is en niet de spelers. De bond staat niet meer in dienst van de spelers maar de spelers staan in dienst van de bond. Hoe heeft deze ongezonde situatie kunnen ontstaan?

De afgelopen paar dagen veel stukken doorgelezen zoals het NOC*NSF Studie Top Tien rapport. Daarin kon ik lezen dat ik niet de enige ben die vindt dat de manier van denken, werken en de hele cultuur binnen de sportbond vaak nieuw denken in de weg staat. Ook het NOC*NSF heeft zelf deze conclusie gemaakt en biedt zelfs hulp aan voor de bond. Al dan niet gedwongen, want de organisatie (Badminton Nederland) zelf heeft nog helemaal niets door en gaat vrolijk verder op het pad naar de afgrond.

De reden waarom ik dit zeg is omdat ik ook het rapport van de financiële commissie heb gelezen. Het lezen van dit rapport is ronduit schokkend te noemen en bevat enkel en alleen negatief nieuws. Dit negatieve nieuws is niet eens de cijfers - hoewel die ook droevig zijn - het is vooral het feit dat de linker hand niet weet wat de rechter doet.

Hoe je het ook bekijkt: Badminton Nederland en het bondsbureau samen zijn gewoon een kleine organisatie en als je daar geen overzicht hebt over wie wat doet, dan is dat gewoon gebrek aan kwaliteit. In het bedrijfsleven zou binnen elk bedrijf dat zichzelf ook maar een klein beetje serieus neemt de directeur eruit vliegen en mag hij blij zijn als hij niet persoonlijk verantwoordelijk wordt gesteld.

Vergeet niet dat dit rapport is opgesteld door een vriendelijke partij. Ze hebben niet tot doel de effectiviteit en werkwijze van het bureau en zijn medewerkers te onderzoeken. Er wordt alleen gekeken of de financiën kloppen. Ik weet ook dat dit rapport al meer dan een maand klaar is en dat de commissie er meerdere malen op heeft aangedrongen dat het naar de afgevaardigden toe moest, maar het rapport is binnen de organisatie achtergehouden en pas op het laatste moment vrijgegeven. Je kunt alleen maar gissen naar de reden, maar ik ben bang dat het gewoon is gedaan om zich zelf te kunnen voorbereiden om de schade zo veel mogelijk te beperken en de eigen schuld af te dekken.

Als je de twee stukken naast elkaar zet (NOC*NSF en dit rapport van de Financiële Commissie) dan zou ik als afgevaardigde de bondsvergadering vragen een extern onderzoek te laten uitvoeren door het NOC*NSF. De conclusies van zo'n onderzoek zouden moeten worden overgenomen door het bestuur in het belang van onze sport. De redenen daarvoor zijn ook overduidelijk. Als je als badmintonbond binnen de top 10 wil behoren bij het NOC*NSF dan zal je als sportbond het totale vertrouwen moeten hebben van deze overkoepelende organisatie. Alleen dán werk je als bond in dienst van de spelers. Je kan niet verwachten dat het NOC*NSF door zal gaan middelen ter beschikking te stellen aan een bond die er letterlijk zo'n zooitje van maakt binnen zo'n kleine organisatie.

Ik hoop dat de afgevaardigden hun taak serieus nemen en dit keer met een veel kritischere houding gebruikmaken van de mogelijkheden die ze hebben om Badminton Nederland te verplichten zich als een professionele organisatie te gedragen. Keer op keer geven ze achteraf hun goedkeuring aan fouten en mis-management, er worden geen consequenties verbonden aan het falen van de directeuren en het hele circus kan ongemoeid door gaan. Daar moet een eind aan komen.

Ik heb al eerder aangegeven dat de voorzitter historische kansen heeft gemist om dingen echt te veranderen. Ik had liever een goed gemotiveerde verhoging van de contributie gezien dan een verlaging met als gevolg dat het gerommel met de huidige organisatie door blijft gaan. Als het bestuur zou stellen dat er eenmalig een contributieverhoging moet komen van 5 euro om in een keer de organisatie te reorganiseren, dan had dat op weinig tegenstand hoeven te rekenen. Dit zou het vertrouwen van het nieuwe bestuur hebben gesterkt, het huidige beleid heeft het nieuwe bestuur onnodig onder druk gezet.

In de nieuwe beleidsplannen mis ik creatief denken om uit moeilijke situaties te komen. Er is teveel teruggrijpen op oude gedachten, waarvan inmiddels is vast komen te staan dat ze niet werken. Een of twee stappen terugdoen zal voor de organisatie meer pijn doen dan voor de spelers. Velen van hen kiezen er zelf voor om deze stap terug te doen (Erik Meijs en Kirsten van der Valk bijvoorbeeld). Het heeft geleid tot een kwaliteitsverbetering omdat er geen waterhoofd organisatie meer bovenop zit. Deze manier van werken zou ook weer de politiek moeten worden van Badminton Nederland. Ik heb liever te maken met verantwoordelijke vrijwilligers dan onverschillige beroepsmedewerkers. De bondsvergadering (tijdens het EK op 18 februari a.s.) heeft de mogelijkheid er zelf iets aan te doen of gewoon de zaak weer op zijn beloop laten en wachten tot het NOC*NSF ingrijpt of haar steun opzegt.