Verslag toernooi Jakarta - dag 3

Maak kennis met Sara Staats!

Toernooi en Lasergame

De mix van Russell en zijn partner stond in de middag gepland. Coach Dahni was al gearriveerd dus hij kon mooi als tolk optreden. Ik wilde dat als ze in de problemen kwam, ze zou kiezen voor een ruime lob cross. Ik legde de windrichtingen nog een keer uit en ik wilde dat ze beiden zoveel mogelijk gingen vertragen. Mocht zij toch in een strakke rally terecht komen, dan een kant kiezen, anders wordt het veld te breed voor Russell.

De eerste set was zo voorbij. Zelfde verhaal als gisteren. Ik kon wel wat zeggen, maar ik zag dat ze me niet begreep. Er zaten overigens genoeg coaches van haar club op de tribune, maar geen een kwam naast me zitten. Waarschijnlijk niet interessant genoeg. De tweede set ging iets beter, maar dat kwam vooral door wind mee van de tegenstander en concentratieverlies.

En toen zat het toernooi voor team Belanda er weer op. Ik had er van te voren veel meer van verwacht. Vooral het verlies in de dubbel zat me nog erg dwars. Hoe had ik ze beter kunnen laten spelen? Waren mijn verwachtingen te hoog en traint iedereen altijd beter dan wat ze op een toernooi laten zien? Hoe kan ik meer wedstrijdsituaties nabootsen onder andere omstandigheden? Hoe haal ik ze uit hun comfortzone? Als ik een puntje van kritiek zou mogen uiten op de trainers van Tangkas dan zou ik dat noemen. De jongens en meisjes die ik vorige week heb zien trainen, kunnen de oefenstof prima uitvoeren. Maar op een toernooi zijn de dingen toch net iets anders en dan weten ze het niet meer. Aan de ene kant is dat ook internationale ervaring en dat is wel wrang, want het merendeel krijgt nooit de kansen die sommige spelers in Nederland vanzelfsprekend vinden. Daar moet je ook weer niet teveel over nadenken.

Het was 's avonds en we besloten eens een keer iets anders te gaan doen. We namen de taxi naar blok M voor een potje lasergamen. Je krijgt een vest met lichtjes om en een soort lasergun. Je moet richten op bepaalde delen van het vest. Als je raak schiet krijg je daar punten voor. Uiteraard kun je zelf ook geraakt worden. Dit speelt zich af in een soort van donker doolhof. Je kunt in teams tegen elkaar spelen. Na afloop wordt er een uitdraai gemaakt van wie de meeste punten bij elkaar heeft geschoten. De eerste sessie werden we uitgedaagd door een groep van tien Indonesische tieners. Ik nam het spel veel te serieus maar ik heb in tijden niet zo'n lol gehad. De tweede sessie wilde het personeel wel een potje tegen team Belanda. Deze waren een stuk beter en bleven heel geniepig lang in een hoekje zitten, maar vooral via de flanken boekten we een ruime overwinning.

Morgen gaan we eerst naar een plaatselijke markt. De partijen beginnen pas in de middag, maar ik ga uiteraard kijken wie we op de WJK terug gaan zien.