Myke en Russell: 'We zijn namelijk badmintonners, geen wielrenners!' (deel 1)

Jij het nieuws, wij een tikkie!

In Londen zouden we overstappen op de BA007 die ons in Tokyo zou brengen. Althans, dit stond op het vliegticket. De vlucht naar Londen liep voorspoedig en zonder veel problemen. In een klein uurtje raakten de wielen van ons vliegtuig de Engelse bodem en door een ochtendspits liepen we een kleine vertraging op. Hierdoor hadden we minder overstap tijd voor onze vlucht naar Tokyo die een uur later zou vertrekken. Gelukkig is Londen Heathrow niet zo groot...

Gelukkig voor ons parkeerde de piloot het vliegtuig aan de hele andere kant van het vliegveld zodat we nog een flink stuk met de metro moesten voordat we aan boord konden van ons andere vliegtuig. Dit zou geen probleem moeten zijn, totdat een security-medewerkster in opleiding interessant begon te doen. Ze zei dat we onze racketbags moesten afgeven omdat ze te groot waren en zogenaamd niet in de bagagevakken passen. Onze manager, Ger Tabeling, begon in Engels voor dummies uit te leggen 'that we fly all over the world with our bags so it was not a problem'. De medewerkster vond dat hij niet zo bijdehand moest doen en riep de hoofd security erbij. Na wat ondehandelen moesten ze met een 'fragile' kaartje toch worden ingecheckt en moesten we ze bij de gate afgeven. Als we dat zouden halen natuurlijk.

De vriendelijke manager van de security hielp ons door ons op de fast track te plaatsen zodat we misschien iets meer speling hadden, maar niets was minder waar. We moesten rennen voor de metro omdat Robin niet door de security check kwam. Ze dachten dat er drugs in zijn laptoptas zat dus Robin moest even vertellen dat hij een sporter was en (hopelijk) niet met dit soort spul in aanraking kwam. We zijn namelijk badmintonners, geen wielrenners. Dit snapte ze al snel en moesten het op een eindsprint gooien. Vijf minuten voor het sluiten van de gate bereikten we eindelijk de gate waar ons vliegtuig op ons stond te wachten. Na het betreden van het vliegtuig keken tweehonderd spleetoogjes onze kant op en met zweet op ons voorhoofd konden we ons comfortabel maken in onze vliegtuigstoelen. Nouja comfortabel, ik dacht dat er geen dikke chinezen bestonden maar laat er nou net een bestaan en die had precies een stoel naast mij geboekt. fijn.

Russell heeft 13 uur lang de binnenkant van zijn ogen bekeken, maar Myke kreeg dit niet voor elkaar. Myke heeft een paar uurtjes kunnen slapen en vervolgens wat films gekeken om te tijd te door te komen. Uiteindelijk bereikten we Tokyo en werden we onthaalt door een massa van mensen die om ons handtekening vroegen en zwaaiden alsof we wereldkampioen waren. Op dit moment opende Russell zijn ogen en ontwaakten uit zijn droom, er stond helemaal niemand op een Japanner na die met een bordje en een glimlach van oor tot oor ons stond op te wachten. We vervolgende onze reis per bus naar het hotel, het was inmiddels vijf uur in de morgen en de meesten hadden het wel gezien. Eenmaal in het hotel aangekomen mochten we van meester Rune een paar uurtjes slapen om vervolgens het normale ritme hier op te pakken. Er was niet veel nodig ons te doen laten slapen. Een bed van 1 meter lang en een kussen zo hard als een steen bleek genoeg en we sliepen voor we het wisten.

Wordt vervolgd, of zoals ze hier zeggen: 継続する

Myke en Russell