Martin Luther Wentholt: 'I had a dream'

Maak kennis met Kirsten de Wit!

Het jaar waarin ik zilver behaalde op het sterkste internationale jeugdtoernooi in Nederland en het jaar waarin ik samen met dubbelpartner Thamar Peters zilver behaalde op de Europese Jeugd Kampioenschappen. Het jaar waarin ik de kwartfinale behaalde op de allereerste officiële Jeugd Olympische Spelen en ik mee mocht naar de WK in China. Bovenal niet te vergeten het jaar waarin ik een ernstige knieblessure opliep.

Bloed, zweet en tranen

Laten we bij het begin beginnen: 2010, een jaar waarin ik nog thuis woonde bij mijn moeder in Amsterdam. Ik was 17 jaar en dat betekende dat ik het jaar daarop ‘jeugd-af’ was en mij mocht gaan meten met de senioren. Ik had niks te klagen: thuis had ik het prima, op school ging het goed, ik trainde vijf keer in de week en af en toe speelde ik een toernooi in het buitenland.

Na veel wikken en wegen besloot ik het ouderlijk huis te verlaten en intern te gaan wonen op Papendal. Papendal is het ‘National Olympic Training Centre’ van Nederland en hier kreeg de badminton bond een aantal kamers toegewezen voor haar sporters. Ik was 17, bijna 18 toen ik hier in de zomer van 2010 ging wonen. Vanaf dag één was het bloed, zweet en tranen. Mijn schamele 10 trainingsuren per week werden verdubbeld, maar ik had besloten er helemaal voor te gaan: ik had er zin in! Het aantal weken verstreek, ik trainde kei- en keihard en ik had het erg naar mijn zin op Papendal. Het begon zijn vruchten af te werpen: het behalen van de kwartfinale op de Jeugd Olympische Spelen was het begin van een succesvol jaar.

Pijn

In 2011 ging ik gestaag verder op mijn weg naar de Olympische Spelen, mijn ultieme droom. In mei dat jaar vonden in China de wereldkampioenschappen voor gemengde teams plaats en vanwege mijn behaalde resultaten mocht ik als enige van de jeugd mee naar dit prestigieuze toernooi. Een drukke periode was het zeker: ik kwam bijna elk weekend uit voor mijn club in de Nederlandse competitie en ik had een overvol toernooi schema met nationale en internationale jeugd- én seniorentoernooien. Daarnaast ging ik ook gewoon nog naar de middelbare school.

Het was 5 mei 2011 toen ik tijdens een toernooi in Denemarken opstond met een stijve knie, het deed geen pijn. Met blessures was ik niet bekend, ik had hier en daar wel eens een pijntje, maar dat hoort toch gewoon bij het bedrijven van topsport? Ik sprak mezelf toe dat het wel mee zou vallen, maar de volgende dag voelde mijn knie nog steeds stijf aan. De stijfheid ging over naar pijn en deze pijn ging niet meer weg.

Er werd een ‘jumpers knee’ geconstateerd, iets wat bij ons badmintonners zeker niet onbekend is. Het is een hardnekkige blessure aan de kniepees, die eigenlijk alleen overgaat door te rusten. Maar goed, wat doe je dan? De WK in China was het laatste toernooi van het seizoen dus ik besloot door te trainen en na de wereldkampioenschappen mijn rust te pakken.

Lees het hele verhaal op de website van Josephine Wentholt.