Karin van der Valkisme: 'Na elk dal komt een piek' #coaching

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Waar mijn pijngrijns flink is verlegd na de vele fysiotherapie en massages (waar de masseur graag zijn ellenboog bij betrok) , kon ik dan eindelijk weer de baan op en gelukkig naar Hongarije. De Hungarian International moest het eerste toernooi worden na deze toch wel vervelende maand, en ik was klaar voor mijn piek. Nu is dit natuurlijk lastig zonder enig wedstrijdritme, en gingen we ook met intentie het toernooi in om wedstrijden te spelen en ritme op te doen.

Als je dan om 9.00 op de vrijdagmorgen de baan op moet, is het vroeg, maar nooit vroeg genoeg als je weer een toernooi kan spelen. Onze eerste tegenstanders waren twee Denen. Niet geheel onverwacht als je kijkt naar de opkomst van de Denen in dit toernooi. Een gigantische afvaardiging van vooral plaatselijke academie spelers en spelers van mijn leeftijd uit het nationale team.

Natuurlijk zat tussen al die Denen ook een verdwaalde Nederlander: Jordy Hilbink (waar ik weer even goed mee heb bijgepraat ). Terugkomend op de partij was het een goed begin van Myke en mij na onze afwezigheid. We speelde ons eigen spel, waar de tegenstanders drukker waren met elkaar stom aankijken.

De tweede ronde was gehaald en stond om 10.00 op het programma tegen twee Fransen. Waar op deze ochtend het plezier bij Myke en mij eraf spatte, dachten wederom de tegenstanders er anders over. Ook zij waren drukker bezig met elkaar vertellen waar ze moesten staan dan het ons echt moeilijk te maken, en zodoende stonden we in de kwartfinale.

Lees de rest van dit artikel op de website van Robin Tabeling.