Just in time

Jij het nieuws, wij een tikkie!

In de badminton heb je het gegeven 'net genoeg'. Het is de inzet op maat van spelers die ver boven het veld uitsteken maar dat niet weggeven.

Het spel is rustig en wel overwogen, tegenstanders mogen dicht bij komen en zelfs voor komen te staan maar de controle gaat NOOIT verloren. Tegenstanders hebben het idee dat ze best goed mee kunnen komen met dit soort spelers. Maar ze hebben het ook zonder uitzondering over de versnelling die uitgaat van deze spelers als het er even op aan komt.

Elke coach met internationale ervaring weet waarover ik het heb als ik dit beschrijf. Topspelers maken gebruik van het op maat doseren van hun energie en krachten. Het gaat om het sparen van je kracht en niet meer doen dan absoluut noodzakelijk is.

Natuurlijk kan Lin Dan dit niet doen tegen Lee Chong Wei, want deze spelers zijn aan elkaar gewaagd. Maar dit is juist wel de reden waarom ze het in de ronde daarvoor wel doen als het kan. De speler die zichzelf het meest heeft kunnen sparen is ook degene die een grotere kans heeft om te winnen als het er echt toe doet.

Dit principe zou op elke niveau in de training moeten worden toegepast. Met name in Europa worden er opgefokte wedstrijden gespeeld, waarin elke speler ongeacht de tegenstander er maximaal tegen aan gaat en dat is niet bevorderlijk voor je spel. Dit type van spel zorgt ervoor dat je een deel van de controle opgeeft ten koste van een hoger risico. Je moet het risico durven op te geven ook al verlies je daardoor wat punten en je moet het gevoel scheppen van controle. Dit is iets wat je keer op keer moet voelen en herkennen als een deel van je spel. Het moet een deel worden van je onderbewuste. Iets waarover je nooit na hoeft te denken omdat je weet dat het er is.

Op de training moet je in staat zijn verschillende typen spel neer te zetten. Je moet tegen zwakkere spelers je spel enorm controleren en gelijk op spelen zonder dat je het gevoel hebt of daadwerkelijk in gevaar te komen om tegen een zwakkere tegenstander het onderspit te delven. In de training zal je het schakelen moeten trainen om van een rustig tempo - waarin je totaal geen risico neemt - naar een tempoversnelling te komen waarin je zo weinig mogelijk risico hoeft te nemen.

Een opdracht voor een training zou bij mij op Oro dus heel goed kunnen zijn om met drie punten verschil te winnen. Niet meer maar ook niet minder. Of dat je tot 15 gelijk bij elkaar MOET blijven en daarna versnelt om vervolgens met maximaal 21-17 te winnen.

Of we doen training met een Polar HR monitor en de opdracht is te winnen zonder dat je pols over 70 tot 75% van je max. komt. Enkel en alleen maar om opgefokt badminton in onnodige situaties te voorkomen. Ook het analyseren van wedstrijden zou moeten zijn opgedeeld in het maken van punten en het provoceren van fouten bij de tegenstander. Het eerste is energie eisend terwijl het tweede energie bespaart en een zeer goede vorm van controle training is.

In de eerste twee weken van juli gaan we hier op Oro een bijscholing geven voor de DGI om Deense clubtrainers meer bewust te maken van deze trainingsmethode, want ook in Denemarken wordt met deze vorm van training op clubniveau niet tot onvoldoende gewerkt. Het is aardig om te zien dat voor deze ontwikkeling in dit land aandacht en belangstelling is, terwijl er in het buitenland nagenoeg niet naar wordt gekeken.