The pen is mightier than the sword

Maak kennis met Nagasharan Podala Vengatesh!

Samen met Anton Constance in radio programma's van de VPRO heb ik genoten van de ongelofelijk scherpe tong van Hugo. Hij ging persoonlijke aanvallen niet uit de weg met als argument dat je niet voorzichtig hoefde te zijn met mensen die er een zooitje van maakten. Er is een groot verschil tussen iemand die uit hoofde van zijn functie een wanbeleid voert en het schrijven over deze persoon om deze op zijn verantwoordelijkheid te wijzen.

De reden waarom er democratie en vrijheid van meningsuiting bestaat, is gebaseerd op het feit dat je personen op hun verantwoordelijkheid moet kunnen aanspreken. Het geven van complimenten bij afscheid is heel normaal, maar je mag vooral niets vermijden over de fouten die een persoon heeft gemaakt of de schade die er is aangericht.

Als je een gouden handdruk wil hebben moet je of heel erg goed of een totale fuck-up zijn. Helaas heeft Badminton Nederland meer van het laatste voortgebracht dan van de eerste. Brandt Corstius is de PC Hooft prijs geweigerd door een minister. De minister zijn we al lang weer vergeten, maar Brandt Corstius niet. Hij wilde de prijs ook niet eens hebben van een kabinet dat in zijn ogen vergeleken kon worden met het nazibeleid van de Duitsers. Ik hou van mensen die voor een mening staan, die zonder blikken of blozen zeggen wat ze vinden of dat nu leuk is of niet. Het schept duidelijkheid. Het zegt iets over jou en niet over de manier waarop je denkt wat andere er van zullen vinden.

Gematigdheid en compromissen sluiten leidt tot niets. Het kost veel geld en leidt tot een slecht resultaat. Het is niet voor niets een gezegde dat luidt: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Vaak ging het over de toon die Hugo zette in zijn schrijven. Mensen zeiden er wat van omdat het lastig was om de aandacht af te leiden van de boodschap zelf, want daar was meestal geen speld tussen te krijgen. We vinden het zielig voor de persoon in kwestie als iemand een stevige of harde mening neer zet over hem, maar het is juist zielig als je dat niet doet en je bewijst hem een dienst. Want anders blijft zo'n kwakzalver maar door gaan met het in de weg staan van de ontwikkeling binnen een organisatie of bedrijf.

Via een gezamenlijke kennis bij de VPRO heb ik vroeger contact gehad met Anton Constance. Hij woonde toen niet ver van het Westland en verzorgde zijn zieke vrouw. Een ontmoeting die ik niet snel zal vergeten. Ik heb helaas nooit het genoegen gehad Hugo Brandt Corstius te ontmoeten, maar zijn manier van denken en schrijven is iets waar ik elke dag weer plezier van heb.