Een stroef begin van het nieuwe jaar

Eind november werd ik geveld door een virusinfectie die ik waarschijnlijk mee had genomen uit Azië. Acht dagen hoge koorts en daar bovenop nog een longontsteking zorgden ervoor dat ik bijna 3 weken aan huis gekluisterd was en daardoor het Italian Open en 4 wedstrijden in de Bundesliga moest laten schieten.

Toen na een 10 daagse antibioticakuur de longontsteking weg was mocht ik van de sportarts weer heel rustig gaan opbouwen. Heel rustig opbouwen, dacht ik nog. Ik ben toch weer beter? Nou, ik kwam er al snel achter dat ik dat opbouwen behoorlijk onderschatte. Mijn conditie was in die ziekteperiode veranderd van een top- in een flopconditie. Bij elke inspanning had ik een veel te hoge hartslag die ook niet, zoals normaal, weer daalde maar juist hoog bleef. Hierdoor herstelde mijn lichaam weinig tot niet. Ook bij het hervatten van de trainingen in het nieuwe jaar kon ik nog lang geen maximale arbeid verrichten, maar in ieder geval wel weer de trainingen volgen.

Aangezien alles voor het eerste toernooi van het jaar, de Swedish Masters in Uppsala, al geboekt en betaald was besloot ik wel deel te nemen. Daarbij kwam dat ik het ook wel een goede test vond om uit te vinden waar ik nou precies stond qua conditie. Nu ik terug ben in Nederland kan ik er vrij kort over zijn: het was confronterend en frustrerend om te merken dat ik in bijna alle aspecten van het spel nog veel te kort kom. Nou is dat op zich niet zo vreemd. Ik moet het doorgaans hebben van hard werken en dat heb ik al te lang niet meer kunnen doen.

Het gevolg is dat het niveau dan snel daalt. De Deense tegenstanders in de kwartfinale waren als gevolg daarvan met 21-19 en 21-17 te sterk voor ons.

Lees de rest van dit artikel op de website van Jorrit de Ruiter.