50 jaar passie zonder na te denken

Maak kennis met Sophie van den Broek!

In augustus 1966 werden mijn broertje en ik de eerste jeugdleden van VELO. Veel dingen uit die tijd kan ik me nog zeer goed herinneren en het is daarom moeilijk te geloven dat je na 50 jaar nog steeds wekelijks 30 uur in de badmintonhal bent en daarnaast nog eens vele uren achter de computer doorbrengt om elke dag weer nieuwe kennis op te doen.

In die 50 jaar is er veel gebeurd. Ik heb de groei van de sport mee gemaakt waarin we elk weekend naar een toernooi gingen met een grote groep spelers van onze club. We hebben de beginjaren van het AMOR-toernooi meegemaakt waar we in het busje van mijn vader heen gingen.

Henk Weijs was kampioen van Zuid-Holland. We gingen met de eerste spelers naar de districtselectie in het Milvakamp bij Kijkduin. We hebben gezien hoe Paul van de Heuvel (ja, juist, de scheidsrechter) verkering kreeg met Gitta.

Hoe goed we waren bevriend met de spelers van de kleine badmintonclub BC Panas net buiten Wateringen. Hoe Yoneyama verhuisde van een kleine kelder in Den Haag naar Zoetermeer waar Peter Regeer rackets bespande en de naam Yoneyama veranderde naar Yonex. We hebben meegemaakt dat Steen Sorensen bondscoach was en de historische fout maakte door zijn opvolger aan te bevelen.

VELO groeide van een kleine boerenclub met een solide groep spelers in het eerste team (Jan van Rossum, Kees Arckestein, Jeanne van Cappele en Corrie Hoogervost) vanaf de laagste rang opklom naar landsniveau en hoe later VELO voor de onttroning van Duinwijck heeft gezorgd als landskampioen.

16 of 17 was ik toen ik mijn eerste trainersjob kreeg. Vele zouden er volgen en niet alleen in Nederland maar ook voor langere tijd in Denemarken, Duitsland, België, Indonesië, Vietnam en nog veel meer landen voor kortere periode of als gast trainer/docent.

We hebben meegewerkt aan het eerste serieuze boek over badminton in ons land 'het basisboek badminton'. Samen met Aad van Zeijl hebben we de eerste grote internationale trainingsweken opgezet bij VELO en Honselersdijk, hebben we aan de wieg gestaan van de Westland training en het grote VELO Internationaal toernooi (nu de Dutch International). We hebben gezorgd voor de eerste naamstoevoeging aan VELO in ruil voor de eerste grote sponsoring voor deze club, namelijk Kawasaki.

Ik was de eerste full-time Nederlandse trainer in Denemarken en samen met Morten Frost de enige Europese trainer die ooit landstrainer was in Azië. Terug in Europa ben ik begonnen met het schrijven van technische badmintonstukken omdat de bond met geen enkele informatie kwam, heb ik me aangesloten bij de kritische badmintonsite van Piet Ridder als het ging om de aandacht te vestigen op misstanden bij de bond en de trainersopleidingen.

Later is dit werk verder gegaan bij de kleine en onbekende website badmintonline.nl en durf ik gerust te zeggen dat de samenwerking tussen Christ en mij zelf is uitgegroeid tot de best badmintonsite van het Nederlandstalige grondgebied. Inmiddels staat de teller op deze site op bijna 400 artikelen over onze sport.

Vanaf het allereerste begin ben ik betrokken geweest bij het opstarten van het Badcoach kamp van Roel Van Heuckelom in België, en zijn we indien nodig ingesprongen als er problemen waren. We hebben OroDenmark tot een merknaam gemaakt in de Europese badmintonwereld en daarbuiten. We zijn betrokken bij de ontwikkeling van producten die voor onze sport vernieuwing bieden. We hebben met DGI een nieuwe internationale trainersopleiding opgezet waar we trainers uit andere landen dan Denemarken leren hoe er in dit land met onze sport wordt omgegaan. Honderden spelers uit 12 verschillende landen hebben de weg naar de OroDenmark kampen gevonden en hun aantal is nog steeds stijgende.

We hebben alles wat we weten zelf betaald en we hebben deze kennis gratis aangeboden aan eenieder die het wilde lezen of gebruiken. We staan beschikbaar voor trainers, ouders en spelers die met vragen en/of problemen zitten en als we er iets aan kunnen doen zullen we dat zeker niet laten. We hebben een programma waar spelers en/of trainers die uit minder kansrijke omgevingen komen gebruik van kunnen maken om toch naar OroDenmark toe te komen om zich te ontwikkelen.

Maar om nu te zeggen dat ik nadenk over wat ik doe of schrijf... Nee, dat kan je niet zeggen. Als ik dat wel zou doen, dan zou ik waarschijnlijk WEL iets hebben bereikt in de afgelopen 50 jaar.