Denmark Open 2023: finalezondag met robots

Maak kennis met Kirsten de Wit!

Op de finaledag zijn er maar vijf wedstrijden, met daar tussendoor de huldigingen, met de gebruikelijke prinsessen die helpen bij het overhandigen van de prijzen, we zijn tenslotte in de geboortestad van Hans Christian Andersen (de sprookjesschrijver, voor de jongere lezers onder ons).

Zoals ik deze week al eerder schreef zijn de finalewedstrijden niet altijd de beste wedstrijden. Dat bleek ook weer tijdens deze finaledag. De eerste wedstrijd was de damesdubbel.

Tijdens de halve finales van gisteren had de organisatie nog een nieuwigheidje bedacht. De spelers worden normaal aangekondigd en lopen dan van een soort ingangspoort naar de baan, met hun tas op de schouder zodat de sponsor goed in beeld komt als ze naar de baan toelopen.

Odense wil graag een leidende stad worden binnen de robotica, dat is alles wat met robots te maken heeft. Vandaar de robot die de shuttle aangeeft. De organisatie had nu bedacht dat het leuk zou zijn als een robotwagentje de tas van de spelers naar de baan zou rijden, volautomatisch. Leuk bedacht uiteraard, maar er zal vanuit de spelers en de sponsors van de spelers wel de nodige kritiek op komen en is er denk ik al geweest.

Het karretje is een dieplader en de tassen staan in een kuip en de namen van de sponsoren op de tassen zijn niet zichtbaar. Op die manier ontneem je de speler een goede mogelijkheid om de sponsor in beeld te brengen en zullen de sponsormogelijkheden voor de speler kleiner worden. Nu zullen de meeste spelers die op dit niveau spelen wel betaald worden door de bond van hun land, maar voor de bonden geldt hetzelfde. De sponsor wil graag in beeld zodat de naamsbekendheid blijft of toeneemt. Voor een aantal merken, bijvoorbeeld Yonex of Victor, is dat niet echt meer nodig. Maar ik vrees dat ook zij zullen stoppen als hun naam niet meer in beeld komt of genoemd wordt.

De damesdubbel voelt plichtmatig. Het spelniveau is goed maar wil niet echt sprankelen zoals je hoopt in een finale. De gemengddubbel die erna gespeeld wordt, heeft het allemaal wel. Op voorhand verwacht je weer een soort van trainingspartij tussen vier Chinezen. Een partij die ze regelmatig op de training spelen. Als ze dit soort partijen op de training spelen wil ik wel naar iedere training komen kijken.

In Nederland voelt het voor sommige spelers al een beetje het einde van de training als de partijen gespeeld gaan worden en kan het tempo in de training en spelen omlaag. Ik vertel mijn spelers dat je alleen kan wennen aan de snelheid van partijen die ze spelen tijdens de competitie en toernooien als je op diezelfde snelheid traint. Bij een aantal spelers begint dat kwartje te vallen en ze gaan intensiever de partijen spelen op de training.

Als deze vier Chinezen inderdaad tegen elkaar trainen en met dezelfde intensiteit dan wordt ook langzaam duidelijk waarom ze de snelheid beter aankunnen dan de Europeanen, het langer kunnen volhouden en de volgende dag weer hetzelfde kunnen doen. Ze hebben heel veel trainingstegenstand en daar worden ze beter van.

Binnen Europa hebben we te weinig heel goede spelers die elkaar tegenstand kunnen bieden op de training. Als ze al tegen elkaar trainen. Dat is voor mij ook een reden dat spelers in Nederland de grotere clubs als Duinwijk en Almere opzoeken, daar zijn veel spelers en heb je tegenstand op de training. De plannen van de bond met de eerste divisie zouden daarom best wel eens nadelig kunnen zijn voor jongere spelers. Als we de goede spelers proberen te gaan verspreiden over verschillende verenigingen, waar vinden jongere spelers dan voldoende tegenstand om tegen te trainen.

De meeste spelers willen graag trainen met de mensen die 'boven' hun zitten, maar als je in team 1 van je vereniging zit, is er niemand meer boven jou. Hoe vind je dan nog trainingstegenstand, hoe wordt je dan nog beter? Misschien is dan nog de enige mogelijkheid om een trainer te hebben die je stimuleert en uitdaagt. Maar we weten allemaal hoe het gesteld is met het niveau van de trainersopleiding in Nederland en de bijscholingen in het Nederlandse badmintonland.

Terug naar de gemengddubbel, die is zeker de moeite van het terug kijken waard, neem wel de tijd. De partij duurde meer dan een uur, vol tempo van start tot finish, met fanatische rally's en de winnaars krijgen terecht een staande ovatie van het publiek. Op weg naar de huldiging stopt de winnende Chinese heer snel iets in zijn zak. Later blijkt dat het zijn mobieltje is, om op het podium een selfie te maken.

In het interview na afloop vertellen de winnaars dat ze pas een jaar geleden als koppel bij elkaar gezet zijn. En wij in Europa maar zeggen dat je heel lang samen gespeeld moet hebben om goed te kunnen samen spelen. Ik denk dat als je allebei het spelletje goed door hebt je vrij snel een goed niveau moet kunnen halen, je ziet wat je partner doet en ziet waar je je partner moet ondersteunen en dekken. Dit koppel bewijst in ieder geval dat het kan (uiteraard waren het al goede spelers voordat ze bij elkaar gezet werden).

De rest van de partijen van de zondag vallen iets tegen. Carolina Marin lijkt minder temperamentvol dan anders. De grootmeesters van de psychologie lijkt tegen de onverstoorbare te spelen en Carolina lijkt met de overwinning op Pusarla van gisteren haar doel voor dit toernooi bereikt te hebben. Deze damesenkel was voor mij de laatste partij van dit toernooi.

Het was weer een geweldig toernooi en een geweldige belevenis. Zoals ik schreef in mijn eerste bijdrage wel geheel op eigen kosten, maar het was de moeite waard. Zodanig de moeite waard dat ik nu alvast ga sparen in de hoop dat de redactie mij volgend naar weer wil 'opzadelen' met deze opdracht. En misschien leest u dat dan wel weer hier.