Denmark Open 2024: de woensdag met afscheidsapplaus voor Hendra Setiawan en Mohammad Ahsan

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De wedstrijd van de middag was de wedstrijd tussen Anders Antonsen en Toma Popov Junior. Anders had voor de wedstrijd al aangegeven dat hij dan wel alle voorgaande wedstrijden tegen Toma had gewonnen, maar dat het altijd spannende wedstrijden geweest waren. En dat gold ook weer voor deze wedstrijd.

De eerste game verliep niet helemaal zoals hij wilde, maar gezien het looppasje na het einde van de eerste game wist hij precies wat hij wilde doen in de tweede game. In Nederland is een boek verschenen over badminton genaamd 'Het Badminton Boek'. (Wie verzint zo'n titel :-)

Daarin beschrijft de auteur het principe van een tactiek gebaseerd op de begrippen tijd, ruimte en energie. De tweede game voerde Anders dat principe heel goed uit. Bijna de gehele game stuurde hij Toma alle kanten van de baan op en gaf zelf bijna geen ruimte weg. Het enige probleem bij Anders was de energie. Er gaan al langer verhalen dat hij dat gedeelte van het principe nog niet helemaal voor elkaar heeft. Hij moest veel tijd tussen de rally's nemen. Hij kreeg daarvoor regelmatig een waarschuwing voor van de scheidsrechter.

Spelers hebben een nieuwe manier gevonden om tijd te winnen tussen de rally's. Als de ene speler de shuttle gaat vervangen gaat de ander wat drinken, daarna mag degene die de shuttle vervangen heeft uiteraard ook wat drinken en duurt de pauze wat langer. Spelers hebben meer tijd nodig om te herstellen. De partijen gaat steeds langer duren, veel partijen gaan al snel meer dan 45 minuten duren. De partij van Anders en Toma duurde uiteindelijk 73 minuten. Met Anders als winnaar en hij kreeg een groot applaus van het publiek, maar ook Toma verdiende dit applaus, hij heeft een grote progressie gemaakt als speler sinds de laatste keer dat ik hem heb zien spelen. Achter de baan zat zoals altijd zijn vader. Volgens mij is hij nog steeds geen officieel lid van de Franse trainingsstaf maar hebben ze hem gewoon snel een officieel jasje gegeven voor de gelegenheid.

De Deense trainingsstaf heeft het in de eerste twee dagen van het toernooi nog niet echt druk gehad. Viktor en Anders hebben hun eigen trainers / coaches achter de baan zitten. Daarnaast zijn onlangs een aantal spelers uit de selectie gestapt en hebben nu hun eigen trainers / coaches achter de baan zitten en als Denen tegen elkaar spelen zit er ook geen trainer / coach achter de baan.

Er spelen, voor mij in ieder geval, opvallend veel landgenoten tegen elkaar in de eerste ronde. Zo speelde Chou Tien Chen tegen een landgenoot. Normaal zit bij hem een dame, met als titel coach / verzorger, achter de baan die tijdens de pauze’s zijn flesje openmaakt en zijn banaan pelt. Nu moest hij dat allemaal zelf doe. Maar zij zat wel achter de baan op de tribune om zijn wedstrijd te volgen en hem op de voor haar bekende manier aan te moedigen. De manier van applaudisseren is kenmerkend voor haar. Ook de manier waarop ze haar handen in de lucht stak na de winnende rally van de eerste game is heel kenmerkend voor haar. Ze lijkt meer supporter dan coach / verzorger.

Een aparte wedstrijd om te volgen vond ik de herendubbel van Ben Lane en Sean Vendy tegen twee heren uit Maleisië. Er lijkt geen enkel logica te zitten in het spel van de Engelsen. Ze lopen om elkaar heen, lijken elkaar regelmatig in de weg te lopen. Maar ze spelen al heel lang samen en lijken precies te weten wat ze aan elkaar hebben. Het zal voor een coach niet makkelijk zijn om een tactiek te bedenken tegen deze twee spelers. Het is de Maleisische coach in ieder geval niet gelukt.

Vandaag stond ook de tweede Nederlandse speelster op de baan. In een damesdubbel, samen met drie dames uit Oekraïne. De ene dame aan de overkant van het net probeerde een imitatie te geven van de schorre kraai uit Spanje (Carolina Marin). De imitatie haalde het niet bij het origineel. Ik dacht dat het schreeuwen verboden was nadat Caroline de trend gezet had. Deze scheidsrechter heeft het in het begin beleefd gevraagd, daarna nog een keer gevraagd en daarna de schreeuwster een keer bij de stoel laten komen voor een officiële waarschuwing, maar de schreeuwster trok zich er niet zoveel van aan. Carolina deed het om de tegenstanders te ontregelen en te intimideren. Maar dat was in deze damesdubbel niet nodig. Het krachtsverschil was duidelijk. Hopelijk zal het voor Kirsten een geweldige belevenis geweest zijn, heeft ze gezien wat er voor nodig is om op dit niveau te kunnen acteren en zal het een ongelofelijk prikkel zijn om verder te trainen.

Wie niet meer zo hard zullen trainen zijn Hendra Setiawan en Mohammad Ahsan, respectievelijk 40 en 37 jaar oud. Nog steeds een geweldige controle op de shuttle en spelinzicht, maar fysiek kunnen ze niet meer mee op dit niveau. Ze verloren vrij eenvoudig van twee Japanse heren, binnen een half uur. Een van de snellere wedstrijden van de woensdag. Ondanks het verlies kregen ze een flink applaus van het publiek. Dat verwacht de heren volgend jaar waarschijnlijk niet meer terug en gaf ze een soort van afscheidsapplaus als dank voor hun spel de afgelopen jaren.

Wie het publiek in ieder geval op de derde dag van het toernooi terug gaat zien is ondergetekende. En mogelijk zijn er dan nieuwe belevenissen en overwegingen hier te lezen.