Open brief aan de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport

Ken je BC Niton al?

Hetzelfde zie je met mensen om je heen die oud en ziek worden. Die stellen vrij hoge eisen aan het leven en zeggen daarbij: als ik dat niet meer kan dan wil ik niet meer leven. Als ze dat dan inderdaad niet meer kunnen, dan worden de eisen naar beneden bij gesteld en dan is dat de maat waarna ze niet meer willen leven enz. enz.

Dat is ook iets wat je ziet gebeuren bij Badminton Nederland. Na een tijd waarin dingen vrij goed gingen voor de bond en een goed importbeleid stond Nederland een tijdje in de picture. Maar men bleef vasthouden aan het leven dat alleen maar achteruit ging tot een punt waarop dingen zielig begonnen te worden. De dokter had al jaren gelden moeten ingrijpen en het gezwel moeten verwijderen, maar dat is niet gebeurd en nu zitten we met een doodzieke patiënt die nog steeds zijn testament wil doen laten gelden.

Iedereen met gezond verstand luistert niet meer naar de ten dode opgeschreven bedliggende en zwaar ijlende patiënt en tegelijkertijd geneesheer-directeur. Maar ja, de wet staat nog aan zijn kant en op de een of andere manier heeft de patiënt de overtuiging dat de wereld zal instorten als hij er niet meer zal zijn. Zo blijven we mee gaan in de spiraal naar beneden. Enkelen uit de harde kern beginnen hun twijfel nu toch ook openbaar kenbaar te maken, maar de directie van het ziekenhuis beschrijft de toestand van de patiënt nog als stabiel en zolang de beademing nog door gaat en er geen toestemming is de machine uit te schakelen gaat het hele circus gewoon nog door.

Het wordt hoog tijd dat er buitenlandse specialisten worden binnengehaald die met een nuchtere kijk op dingen het totale ziekteverloop eens grondig door gaan nemen en de hele ziekenzorg weer op een gezond spoor zetten. Alle pogingen om het probleem binnen de eigen landsgrenzen te kunnen aanpakken zullen tot mislukking zijn gedoemd, want er zijn veel te veel patiënten en verenigingen die wel iets te zeggen hebben of een last hebben van belangenverstrengeling.

De geneesheer-directeur zit al zolang in het vak dat de rol van patiënt nog niet is doorgedrongen en hij beseft zelf niet hoe ziek hij is. Elke andere Nederlandse specialist heeft wel bij hem stage gelopen of op een andere manier met hem te maken gehad. En ook al is de patiënt ernstig ziek en niet langer toerekeningsvatbaar, toch zullen landgenoten niet snel toegeven aan de werkelijk geestelijke toestand van de terminale geneesheer-directeur. Werkelijk alle hoop ligt in het buitenland. Een aanstelling van een nieuwe geneesheer-directeur van eigen bodem zal alleen maar weer een naar beneden bijgestelde eis zijn die de kwaliteit weer ernstig zal aantasten.

Geachte minister, mevrouw Edith Schippers, wij vragen u in te grijpen in deze onhoudbare toestand en eieren voor uw geld te kiezen door het aanstellen van een niet-Nederlander, zodat de situatie weer kan normaliseren en weer gaat voldoen aan internationale normen.