Russell Muns: 'Eerste wedstrijd van het teamtoernooi'

Maak kennis met Ties van der Lecq!

Bij het opstaan hebben we nogal een merkwaardig ritueel. De ochtendroutine begint natuurlijk met het stoeien met het Japanse kastje. Eindelijk weten we hoe we hem uit kunnen krijgen, alleen weten we nog niet hoe we tijd kunnen verstellen. Vervolgens draaien we ons nog een keer om en met een hoop gekreun over hoe vroeg het wel niet is beginnen we langzaam wakker te worden. De ogen blijven bij mij dan nog een ruimte tijd dicht. In Japan wordt het natuurlijk al vroeg licht dus Mark sluipt dan naar de gordijnen toe en gooit ze open. Ik krijg een witte gloed voor mijn ogen alsof mijn laatste seconden geteld zijn en ik zie het witte licht. Na een paar minuutjes kreunen van de pijn kan ik eindelijk opstaan en kunnen we ons klaarmaken voor het ontbijt. Het ontbijt was niet anders dan de vorige vier dagen en na een paar bakjes lekker Japanse koffie was ik klaar voor de strijd met de Ieren.

Na binnenkomst van de hal werd er als eerst een foto gemaakt. Iedereen wist wat ons te doen stond: winnen van Ierland en vervolgens doorstomen over de wat mindere Canadezen en dan moest Indonesië ook te doen zijn natuurlijk.. Na het binnenkomen van de hal had elke Japanner een eigen taak. De ene moest opletten of iedereen wel een naamkaartje had en de ander moest mensen tegen houden die via de uitgang naar binnen wilden. Dat mocht natuurlijk niet. Na alle regels braaf te hebben opgevolgd en onze plek te hebben ingenomen in de hal, kon de wedstrijd tegen Ierland van start. De Ieren kwamen met maar vier mensen en dus niet erg overtuigend. Wij schrokken daar natuurlijk niet echt van en na het inslaan leek ons dat terecht. De wedstrijd kon beginnen.

Voordat we het doorhadden stonden we 2-0 achter. Alle ogen waren op onze baan gericht want niemand had dit natuurlijk verwacht. Wij natuurlijk wel en we maakten ons weinig zorgen. We hadden gewoon wat opstart problemen en de wedstrijd waar de hele zaal op stond te wachten kon beginnen. Robin en ik stonden klaar bij het meeting point voor onze eerste wedstrijd op dit wereld kampioenschap, toen er een nogal grappig vrouwtje op ons af kwam lopen. Ze was niet langer dan 1 meter 20 en stelde zich voor met een naam die ik alleen bij de afhaalchinees had gehoord. Ik wilde haar een hand geven en met een klein sprongetje kon ze erbij en gaf ze mij een hand. Waarschijnlijk zag ze mij als een soort Efteling attractie want ze staarde een paar seconde recht naar boven. Zodra we compleet waren werden we opgeroepen en met een rondje door de zaal kwamen we uiteindelijk aan bij de baan waar het ging gebeuren. We hadden ons warming-up rondje ook weer gehad en we konden beginnen met inslaan. De vrouwelijke scheidsrechter kwam net boven het bordje uit en riep volgens mij dat het tijd was. De wedstrijd kon gaan beginnen.

We kwamen al vrij snel op een gecontroleerde voorsprong en kwamen eigenlijk de hele wedstrijd niet in de problemen. De Ieren hadden geen antwoord op ons spel en de eerste set was al vrij snel binnen: 21-17. De tweede set ging nog gemakkelijker dan de eerste set en we konden de wedstrijd zonder problemen uitspelen. De 2-1 was een feit en hierna denderden we door naar een 3-2 overwinning. Een resultaat waar we van tevoren niet vanuit gingen. Rune vertelde dat hij niet tevreden was met het vertoonde spel en dat bij sommige punten de spirit van een wereld jeugd kampioenschap mistte en hij had gelijk. Morgen zal heter beter moeten want dan spelen we tegen Canada en Indonesië. Morgen hoop ik te kunnen schrijven dat we de verrassing van het toernooi zijn geworden en dat we bovenaan de poule staan na drie wedstrijden.

Russell Muns