Leon Ham: 'Even niet op Oro'

Maak kennis met Debora Jille!

Met meer dan 450 deelnemers in allerlei leeftijdscategorieën werd er voor iedereen een groot aantal partijen georganiseerd. Ik zal eerst wat zakelijke informatie geven om het verhaal beter te begrijpen. In Denemarken heb je twee bonden. De DGI (organiseert toernooien voor beginnende spelers tot opkomende talenten) en de DBF (voor de top). Binnen de verschillende leeftijdscategorieën zijn er verschillende niveaus. Zo is D het startersniveau. Iedere keer als je goed presteert op een toernooi krijg je punten. Als je genoeg punten heb verzameld stroom je door naar het volgende niveau C, B, A, masters en Elite.

Dit was een DGI toernooi. Het leuke aan deze toernooien is dat je altijd meerdere partijen speelt. Het is nooit dat je na een partij naar huis kan gaan. Een gemiddelde speler speelt vier tot vijf partijen per onderdeel. Drie dagen voor de drie verschillende onderdelen.

Ik was er om de kinderen van Orø badmintonclub te coachen. Ik had drie spelers u13C onder mijn gezag en een enkeling u11C. Met de zeven spelers waarmee wij in totaal ernaartoe gingen hebben we 8 medailles binnengehaald.

Ik wil het even hebben over het gedrag van de spelers, ouders en toeschouwers in de hal. Vooraf aan het toernooi krijg je een aantal regels te horen waaraan je je moet houden. Zo mogen spelers en ouders alleen juichen wanneer de speler daadwerkelijk een punt maakt, NOOIT bij een fout van de tegenstander.

Als coach ben je stil tijdens de wedstrijd. Alleen bij de 11 en tussen de sets mag de coach iets zeggen. Een kleine aanwijzing tussen de punten door is strikt verboden. En zoals in Nederland ook gedaan wordt, geef je altijd de tegenstander na de wedstrijd een hand.

Tot mijn grote verbazing hield IEDEREEN zich aan de regels. Ouders corrigeerden hun kinderen zelf wanneer zij onsportief gedrag vertoonden. Hierdoor is er een hele rustige, ontspannen en gemoedelijke sfeer in de hal waardoor het toernooi soepel en zonder problemen verliep.

Het geeft een goed gevoel je speler aanwijzingen te geven waarna hij die opvolgt en punten maakt. Dan denk je bij jezelf: ja zie je nou wel. Zo moet het! Ik heb weer een hoop dingen geleerd op gebied van tactiek. Voor iedere speler in een leeftijdscategorie is die weer anders tegen andere tegenstanders. Zeker bij de jeugd waar alle spelers nog niet zoveel op tactiek hebben getraind en eigenlijk maar doen wat ze denken dat goed voelt. Bij iedere wedstrijd een nieuwe tactiek die werkt. En daar word je moe van! Maar ik denk dat het principe van een speler die ook coached goed werkt. Hetgeen dat je zelf hebt geleerd moet je nu overbrengen aan de kids. Je denkt er nog eens over na, moet het in woorden uitdrukken, enz. Zo blijft het voor jezelf beter hangen.

Als laatste wil ik het nog hebben over het gemengd dubbelspel. Iedere redelijk spelende mix in de u15 weet waar de dame moet staan tijdens de rally. In de aanval aan het net en in de verdediging in het LINKER vak. Iets waar Ron Daniëls al meerdere artikelen over heeft geschreven. Iets wat in Denemarken STANDAARD is en iets waar in Nederland niemand over gehoord heeft.