VBO weekend met vrienden

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Alle docenten die daar komen zijn mensen die een belangrijke rol spelen in mijn leven. Dat kan zijn als nieuw aankomende coach maar ook als levenslange vriend zoals Aad van Zeijl.

Het heeft een voor- en nadeel als je met een groep als deze mensen gaat samenwerken. Het voordeel is de kennis die we delen. Het nadeel is dat je er nooit meer van af komt. Eenmaal geproefd hebben van dit concept en het laat je nooit meer los. Het kan ook niet, want het klopt. De mensen komen om elkaar te helpen er iets moois van te maken.

Het weekend wordt ook een succes. Niet omdat het op voorhand goed is, maar omdat het een thuiswedstrijd is. De mensen die er komen zijn vrienden of mensen die het met me eens zijn. Ik kan bijna niets fout doen, al zal ik het wel proberen. Ik zou graag zien dat de VBO een bijscholing gaat doen in de toekomst waar ze al mijn tegenstanders uitnodigen inclusief Martijn van Dooremalen. En dat ze gaan proberen mijn gedachtengoed onderuit te halen en me te vertellen waarom de dingen die ik zeg niet waar zijn of niet goed genoeg. Dat is de bijscholing die mij wakker zal maken. Een bijscholing waar iedereen tegen me is en me onderuit wil halen. Niet in de gangen van sporthallen en vergaderingen maar gewoon op de badmintonvloer. Daar waar de discussie gevoerd moet worden.

Ik ben bang dat het nooit gaat gebeuren, ook al sta ik er alleen zullen de tegenstanders zich niet bloot durven te geven en tegen me op willen stellen. De kans dat ik zo'n bijscholing verlies is natuurlijk heel erg groot, maar dan nog durven ze het niet aan, want dan ben ik weer de 'underdog' van de bijscholing.

Als we de top willen halen dan moeten we stoppen aardig te zijn voor elkaar en de discussie durven aan te gaan met elkaar. Het bestuur durft het niet als het over het beleidsplan gaat, trainers durven het niet want het laat hun gebreken zien, vrienden doen het niet omdat ze me niet willen kwetsen, Badminton Nederland doet het niet omdat ze NOOIT wat doet.

Dus er gebeurt niets en we sukkelen maar wat aan ook al kost dat veel geld. Ik zou zeggen kom naar Neerpelt naar het dorp van Addy Regelbrugge - de enige Belg die ooit iets had te zeggen over badminton - en als ik even weg ben en je me me niet kan vinden dan ben ik 250 meter verderop bij Stiene - de vrouw van Addy - om even gedag te zeggen en haar te laten weten dat ik haar man met zijn grote bek mis elke dag weer.

De bijscholing word speciaal en het is jammer als je er niet bij bent.

Ron Daniëls