Renske Kwakkenbos: 'Ik hoop hier op Oro nog heel veel te leren'

Ken je BC Veglo al?

De dag dat ik hier naar toe kwam samen met mijn moeder en Erik werd ik al snel met open armen ontvangen. De Duitse meiden Amalie en Christina waren er ook, maar die hadden er al een week opzitten. De volgende dag kon ik na het ontbijt en een bezoek aan de familie van Thilde (een dat die woont op het eiland) al gelijk lekker aan de slag.

En ondertussen ook nog afscheid moeten nemen van mijn moeder en Erik, die moesten weer naar huis want ze hadden de volgende dag gewoon weer een werkdag. Het afscheid was toch wel een pijnlijk moment ook al zou ik dat misschien niet zo snel tonen. Ik werd erg goed opgevangen door iedereen met de dagelijkse gewoontes om in het ritme te komen.

Na de eerste week hard trainen en wennen aan de nieuwe omgeving, gingen de Duitse meiden er vandoor op weg naar huis want de competitie stond ook voor hun voor de deur, dus ook voor mij. De eerste competitiewedstrijd van een nieuw seizoen en bij een nieuwe club. Het was erg wennen want alle wedstrijden en teams waren toch wel anders dan dat ik normaal gewend was. Zo spelen we 13 partijen in 1 competitiewedstrijd en zit je met 4 dames en 6 heren in een team waarbij iedereen 2 wedstrijden moet spelen. De eerste wedstrijd moesten we thuis spelen en ik speelde in team 2. Ik mocht eerste damessingel en eerste damesdubbel spelen. We begonnen met de 2 mixen en de eerste damessingel. Het liep redelijk goed en won beide sets met 21-18. Ondanks ik toch wel wat zenuwachtig was. Ook de dubbel liep goed en wonnen we ook in 2 sets. Uiteindelijk wonnen we in totaal met 11-2.

Het was wel een apart gevoel zo zo'n eerste competitiewedstrijd, ik kende daar bijna niemand en ze waren ook aardig afstandelijk op de coach, m'n dubbelspeelster en nog een speler na.

De dag daarna hebben we (Ron en ik) samen een analyse gemaakt van de singelwedstrijd. Dat was erg leerzaam en ook de eerste keer dat ik m'n eigen wedstrijd met detail heb teruggekeken en kon zien wat ik nou eigenlijk deed en kan veranderen.

De week erna hebben we weer keihard getraind, misschien niet fysiek maar wel technisch wat zeker ook heel erg belangrijk is. We hebben in het begin vooral gewerkt aan de korte slagen aan het net. Ook doen we veel aan core stability en balans bewaren, waar ik zeker in het begin erg veel spierpijn van heb gehad en gemerkt heb dat ik dit totaal niet gewend ben, maar wel met de gedachte erbij dat het erg belangrijk voor zowel in je spel als het voorkomen van blessures.

Daarna hebben we ook hard gewerkt aan het inspringen op vlakke tot een beetje hoge lobs op zowel m'n forehand als backhand kant. Want als je druk aan het net zet en de shuttle dan laag pakt in het achterveld omdat je achter de shuttle aanloopt heeft het druk zetten ook niet veel nut.

Ook hebben we daarna veel aan snelheid gewerkt, want de kracht die je onder andere krijgt met core stability moet nog wel omgezet worden in snelheid. Dat was soms nog knap lastig.

Ook kwam er na die twee weken weer een competitiewedstrijd, en dit keer moesten we uit spelen maar ik speelde wel in hetzelfde team. Dit keer begon het al leuker, doordat de meeste spelers al gedag kwamen zeggen en me begeleiden in hoe het in z'n werk ging met een uitwedstrijd. Ook deze wedstrijd mocht ik eerste damessingel en dubbel spelen. Dit keer hadden we 4 banen en speelde we eerste de twee mixen en de twee damessingels. De eerste set van mijn singel verliep aardig simpel en zo won ik met 21-13. De tweede set ging het al in het begin een stuk minder en ik kon m'n eigen spel niet terug vinden en daar maakte zij handig gebruik van en zo verloor ik de tweede set met 14-21. Op naar de derde set, nog zat ik niet helemaal in me spel en maakte ik nog veel fouten, toch lukte het om de set binnen te slepen met 24-22, was toch nog een hele strijd tot het laatste punt.

De dubbel, die ik speelde met dezelfde dubbelpartner als de eerste competitiewedstrijd, liep in het begin vrij moeizaam en verloren we de eerste set. De tweede en derde set vonden we onze dubbel weer en liep het weer goed en zo wonnen we de wedstrijd. De eindstand van de competitiewedstrijd was 12-1.

Rackets bespannen

Ik kwam hier met m'n nieuwe rackets gesponsord door Carlton. Ik had alleen nog niet de goede bespanning. Er moest toch echt iets meer kilo in dan 9, dus leerde ik hier bespannen. Yannick, de zoon van Ron, kon al bespannen en heeft mij geleerd hoe ik moet bespannen. Ik ben er nog niet zo goed in, het duurt namelijk een eeuwigheid voordat ik 1 racket af heb, maar het gaat steeds beter en sneller.

Ook Huyhn was ondertussen aangekomen in Denemarken, waar ze drie maanden zal verblijven. De eerste training met haar was gelijk aardig zwaar.

We begonnen met partijen te spelen met andere lijnen zodat je een verkleind veld krijgt. Maar dat was zeer lastig, ze kijkt heel erg goed naar hoe je loopt waar je staat, waar de open plekken zijn, en ze speelt zo dat je je kapot kan rennen en uitgespeeld raakt. Een zeer goeie oefening om ook zelf te leren kijken wat zij doet en andere alternatieven te spelen in plaats van altijd maar het zelfde spel te houden.

Van Ron moest ik beginnen met door het midden te spelen zodat ik niet te veel uit zou gaan slaan wat ik in het begin wel deed. Eerst snapte ik nooit waarom je in het midden zou moeten spelen, want dat leek mij heel makkelijk voor je tegenstander om jou rond te laten spelen, maar na dat ik het geprobeerd had snapte ik wel waarom je dat kan doen, want als jij in het midden speelt moet je tegenstander half cross ballen spelen om de zijlijnen te bereiken en die kan je makkelijker pakken.

Toch verloor ik in het begin de punten maar ik moest weer heel erg gaan zoeken naar het ritme van het spel en wanneer ik dan weer naar de zijlijnen kon spelen. Het was voor mij een rare maar wel zware oefening, zowel fysiek als mentaal is het zwaar. Ook was het zeer frustrerend want ik kon niet spelen zoals ik zou willen spelen, en door het midden spelen was nou zeker niet mijn spel en heb ik ook nog nooit gedaan.

Op sommige momenten vind ik het nog wel erg lastig om zo ver weg te zijn van je familie en vrienden. Ik mis ze om me heen, ik was nog nooit eerder zo'n lange tijd van beide ouders en broers weg geweest, alleen drie weken voor Oro kamp afgelopen jaar maar dan heb je ook een gedachten dat je ze na die drie weken ook weer elke dag zou zien, en dat is nu toch wel iets anders.

Gelukkig ga ik nog af en toe wel naar huis om m'n ouders, broers en vrienden te zien dat is wel fijn. Maar het voelt hier wel fijn, ik ben altijd welkom en ze zorgen goed voor me. Ik ben erg blij dat ik deze stap het genomen, ik ben goed terecht gekomen. Ook al is het soms misschien lastig, ik heb er nu zeker geen spijt van.

Ik hoop hier nog heel erg veel te leren zowel met badminton als persoonlijk.

Renske