Eindelijk een kwartfinale op een Challenge-toernooi!

Maak kennis met Jason de Graaf!

Aan het begin van de week had ik nog eventjes de pech dat ik mijn linker knie verdraaide op de training, maar door de boel goed in te tapen heb ik er gelukkig redelijk normaal mee kunnen spelen. Dinsdag begon niet al te best met een vlucht vanaf Eindhoven die werd gecanceld vanwege dichte mist, een busrit naar Maastricht en uiteindelijk met meer dan 3 uur vertraging aankomst in Dublin, waardoor ook mijn geplande training niet door kon gaan en we pas om half 11 aan het diner zaten. Maar goed, je doet er niks aan. Woensdag gelukkig geen wedstrijd voor mij, dus mijn tijd o.a. gebruikt om andere Nederlandse spelers te coachen.

Op donderdag dan eindelijk de toernooistart tegen een Schot uit de kwalificatie. Deze keer zat Fred van Wankum achter de baan. Ik begon goed en erg aanvallend. De Schot bleek veel gekke schijnslagen in huis te hebben en had soms onmogelijke ballen op een rare manier terug, dus ik moest goed blijven opletten en bij de les blijven. In de eerste set ging dat beter dan in de tweede, maar ik kwam niet in de problemen en won met 21-10 en 21-16.

De 2de ronde had ik dus bereikt, waarin ik zou moeten spelen tegen de als 3de geplaatste Deen Joachim Persson. Een speler die vroeger in de top 10 van de wereld heeft gestaan, maar daarna enorm veel blessures heeft gehad wat hem flink parten heeft gespeeld. Nu staat hij rond de 55ste plek van de wereld, dus nog steeds een ervaren topspeler. Ik had al een keer tegen hem gespeeld in de Spanish Open, won toen de 1e set, maar had geen kans meer in set 2 en 3. Ook nu begon ik weer als een speer en schroefde het tempo meteen op. Ik maakte weinig fouten en kon goed mijn tegenstander alle hoeken van het veld laten zien en afmaken waar ik kon.

Lees de rest van dit artikel op de website van Erik Meijs.