Nul stellen

Maak kennis met Sophie van den Broek!

Je broers en zussen zijn er voor de steun die jij hun had willen geven, maar het even niet kon. Je kinderen die je even konden zien als een man die niet altijd sterk is, maar ook kan huilen en niet weet hoe je uit je woorden kan komen als het gaat over je moeder.

Zoals mijn broer zei: "Je bent na 53 jaar geen kind meer en nu is alles echt en moet je verantwoording afleggen aan alle anderen dan je moeder..." Hoe doe je dat?

Er is een aantal mensen me ontvallen dit jaar. Twee vrienden waarvan ik dacht dat ze 100 zouden worden, maar ze werden het niet. Ik was er wel toen ze het niet werden en heb nog even met ze kunnen praten en ze kunnen vertellen hoeveel ik van ze hield. Wat ik niet heb verteld is dat ze een lege plek achterlieten en ik niet wist hoe dat op te vullen.

Nu was het mijn moeder. Ik denk er dan even over na wat ik moet doen met mijn tegenstanders en hoe ik ze tegemoet moet treden. Ze hebben me ontwapend door me te omhelzen en me vast te houden toen het nodig was. Ik sta dus voor altijd in het krijt en moet een stap terug doen in wat ik wil bereiken.

Het verlies was niet alles, want toen ik terug kwam op Oro was de helft van mijn huis weg door de storm en wist ik dat ik ook hier opnieuw moest beginnen. Twee bange meisjes stonden op me te wachten en ik moest weer het heft in handen nemen. Niet omdat ik het wilde, maar omdat het moest.

Hoe ga ik het nu verder met wat ik wil bereiken? Ga ik gewoon door zoals ik het voorheen heb gedaan?

Nee, dat denk ik niet, want mijn moeder en wat ze met me heeft gedaan speelt mee. Ik ben niet zachter geworden, maar ik ben de toenadering niet vergeten. Rune bedankt, bestuur bedankt. Het was niet nodig, maar jullie deden het wel. Dat vind ik mooi.