Zondag bij de Denmark Open 2021: een historische vergissing?

Maak kennis met Mahi Goyat!

Ik kreeg de opdracht om een stevige wandeling te gaan maken en brood van thuis mee te nemen en te zorgen dat ik zondag middag op tijd thuis zou zijn voor het eten. Het is tenslotte werk en geen lekkere vakantie, de Denmark Open.

Door de stevige wandeling heb ik de damesdubbelfinale gemist. Ik was wel op tijd voor de finale van de damesenkel. Ik had verwacht, gezien het spel van An Se Young in de halve finale, dat het een korte en saaie finale zou worden. Maar die verwachting kwam helemaal niet uit. De finale bracht alles wat badminton mooi maakt. Het was een fantastische finale.

Het bovenbeen van An Se Young was nog steeds stevig ingepakt. Maar in tegenstelling tot de halve finale merkte ik nu geen enkele beperking in het spel van An Se Young, er was geen enkele remming te zien. Akane Yamaguchi werd alle kanten van de baan opgestuurd. Akane staat bekend om haar goede voetenwerk. Ondanks dat ze maar 1,56 meter groot is, dekt ze de gehele baan en is ze zelden uit balans. Haar tegenstandster is 1,70 meter. Ook niet echt groot voor Nederlandse begrippen. Maar beide dames dekken de gehele baan. An Se Young lijkt het nog makkelijker te doen dan Akane.

Nu zien we Akane regelmatig duiken naar ballen. Dat heb ik in het verleden zelden gezien. Ik heb dit toernooi regelmatig dames zien duiken naar ballen, de bal halen en dan snel genoeg weer opstaan om de volgende bal te kunnen spelen. Ik heb al eerder geschreven dat de dames steeds atletischer worden en beter getraind zijn. Ik schreef eerder al over de damesdubbel van de Koreaanse dames in de halve finale. Vandaag was het een slijtageslag.

An Se Young won de eerste game. De tweede game gaat heel lang gelijk op. Akane heeft in het verleden wel meer hele lange partijen gespeeld. Ze blijft doorvechten, vecht voor iedere bal. Er worden lange rally's gespeeld. Sommige rally's duren meer dan 50 en soms meer dan 60 slagen. An Se Young probeert hier en daar tijd te rekken. Dat levert haar in de tweede game een gele kaart op. Beide speelsters lijken na het einde van de tweede game, ze spelen dan al bijna een uur, geheel versleten.

Aan het begin van de derde game krijgt An Se Young nog een extra tape om het bovenbeen. Ze heeft al een keer verzorging gehad voor haar knie. Ze leek die te bezeren tijdens een duik naar een bal. Je verwacht dan bijna dat ze op dat moment gaat opgeven. Maar ze begint aan de derde game. Vrij vroeg in de derde game gaat ze opzichtig haar veters nog een keer vast maken, dichtbij en recht voor haar coach. Dat levert haar een rode kaart op en Akane krijgt er een punt bij.

Dan wordt de verwachting dat An Se Young opgeeft nog groter. Maar ze speelt weer door. Dan komt er nog een keer verzorging op de baan. Leek mij dat ze een blaar had onder haar voet. Maar opnieuw speelt ze door. Maar iedereen kan zien dat het geen enkele zin meer heeft. En op 16-5 geeft ze dan uiteindelijk toch op. Na een uur en 18 minuten.

Ze strompelt naar de kant van de baan. Dan schiet het rechterbeen volledig in de kramp en zijn de Koreaanse verzorger en de verzorger vanuit het toernooi snel ter plaatse. Met een van pijn vertrokken gezicht moet ze dan nog naar de huldiging lopen. De huldiging zelf ging snel. Andere jaren wilden de sprookjesfiguren van H.C. Andersen nog wel iets meer tijd nemen voor de huldiging. Maar het publiek wil geen huldiging en flauwe antwoorden in het verplichte interview na afloop van de huldiging. Het publiek wil de wedstrijd van Kim Astrup en Anders Skaarup.

Die bracht niet wat er van verwacht werd. Achteraf niet zo gek, Anders Skaarup verdween na afloop van de wedstrijd direct, zijn vrouw was in het ziekenhuis aan het bevallen. Dan zullen jij en je partner niet voor de volle 100% in de wedstrijd zitten. En dat kan je je uiteraard op dit niveau niet permitteren.

Zoals ik eerder schreef had ik opdracht om op tijd thuis te zijn. Het was een moeilijke keuze, ruzie op het thuisfront of aanwezig zijn bij misschien wel een historische wedstrijd. De keuze zal misschien een historische vergissing zijn. Nu zal ik lang moeten blijven uitleggen dat ik naar huis gegaan ben.

In 15 ontmoetingen heeft Viktor nu twee keer gewonnen van Kento Momota. En ik was er allebei de keren niet bij. Dit had mijn kans kunnen zijn. Het schijnt de beste wedstrijd van het toernooi geweest te zijn, in ieder geval de langste, 1 uur en 33 minuten. Viktor vertelde na afloop ook dat het één van zijn mooiste overwinningen was, voor een volle zaal, voor de laatste keer in deze zaal, de zaal waar je voor de eerste keer de Denmark Open gespeeld hebt, in je eigen stad, tegen de nummer een van wereld, je familie, vrienden, kennissen en oude trainingspartners op de tribune en met de steun van het gehele publiek.

En dan niet zomaar steun, maar volledige steun, een ovatie als je binnenkomt, het publiek op de banken als je gewonnen hebt. En dat allemaal heb ik gemist omdat ik op tijd thuis wilde, of moest, zijn.

U zult hier nooit lezen hoeveel en hoe lang ik daar nog over ga nadenken.