Denmark Open: goede Nederlandse inbreng door Raymond van Eijk

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De eerste stop vandaag zal het Onder 19 toernooi zijn. In een klein karakteristiek halletje in Odense, midden in een woonwijk.

Gisteren was ik bij het Onder 17 toernooi. Ik wilde graag twee wedstrijden zien om 11.45 uur. Ik was om 11.20 uur in de hal en viel in de tweede set van één van de wedstrijden. Zo ver voor lopen in een toernooi, kom daar maar eens om in Nederland, daar lopen we meestal achter.

In Nederland zijn we gewend bij twijfelballen of discussieballen een let te spelen. Dat kennen ze hier niet. De speler beslist over de in- en uitballen aan zijn kant en daar kan niet meer over gediscussieerd worden. Er wordt uitgegaan van sportiviteit. Heb je het idee dat je tegenstander vals speelt, dan heb je altijd de mogelijkheid om hem weer terug te pakken. De Nederlandse speler was niet bekend met dit gegeven en begon een discussie over een uitbal en wilde een let. De Deense tegenstander had geen idee waar hij het over had. Uiteindelijk heeft de Nederlandse speler zich erbij neergelegd. De discussie zou hij nooit gewonnen hebben. De wedstrijd heeft hij wel gewonnen. Vandaag gaat het toernooi weer verder voor hem.

Omdat ze bij het Onder 17 toernooi voorliepen op schema was ik daar eerder klaar dan gedacht en was het nog te vroeg voor een broodje. Dus helaas geen beoordeling van de broodjes daar. Waarschijnlijk komt er ook geen beoordeling van de broodjes bij het Onder 19 toernooi. De kwartfinale van de Denmark Open staan voor vrijdag op het programma en ze beginnen om 12.00 uur.

Wie we in de kwartfinale niet terug zullen zien is Carolina Marin. Schreef ik eerder dat de schorre kraai helemaal terug was... Gisteren ging het niet helemaal volgens plan. Haar vaste trainer zat niet achter de baan en misschien is dat de hele verklaring. De focus leek niet de gehele wedstrijd 100% te zijn. Met name in de eerste game had ze moeite met de lengte van de slagen en gingen een aantal shuttles uit aan de achterkant. Die achterstand heeft ze niet meer goed kunnen maken. De tweede game ging beter, maar weer een paar foutjes aan het einde maakte het verschil.

Ook Mikkel Mikkelsen en Rikke Soby gaan we niet meer terug zien. Ze waren heel dichtbij de kwartfinale. Maar ook hier bleek dat een oude wijsheid nog steeds geldt: winnen moet je leren. Als het spannend wordt moet je de spanning de baas blijven en dat konden de tegenstanders beter dan Mikkel en Rikke. Het mag niet zo zijn dat je na je service een service return krijgt en dan meteen het initiatief in de rally kwijt bent. Dat gebeurde Rikke en Mikkel te vaak aan het einde van de games en de wedstrijd. Tekenend hiervoor is het laatste punt. De tegenstander heeft matchpoint en Mikkel heeft de service en serveert in het net. Hij weet dat hij dikke fout gemaakt heeft en trekt schaamtebewust zijn shirt over zijn hoofd. Dat gevoel zal nog wel even blijven en hopelijk komt daarna het besef dat ze een heel goede wedstrijd gespeeld hebben. Maar ik denk dat ze liever gewonnen hadden.

De wedstrijd van de avond was de wedstrijd tussen Rasmus Gemke en Viktor Axelsen. Daar was het publiek toch vooral voor gekomen. Er hing een beetje vreemde stemming in de hal, want wie moest men nu supporteren. Je kan eigenlijk geen kant kiezen. Je voelt dat Viktor de favoriet van het publiek is, maar dat ze dat eigenlijk niet kunnen maken tegenover Rasmus.

Hoewel Viktor geen deel meer uitmaakt van de Deense selectie en had kunnen kiezen voor een coach hadden beiden ervoor gekozen om geen coach achter de baan te hebben. Het werd een goede wedstrijd, volgens mij bood Rasmus meer weerstand dan Viktor ingeschat had. Hij was niet helemaal zeker van zijn zaak en oogde gespannen. Voor mij kwam dat tot uiting bij de service van Viktor die afgekeurd werd.

De servicerechter vond de service te hoog. Viktor weet dat hij niet in discussie mag met de servicerechter, hij doet dat toch en weet dan ook dat hij door de scheidsrechter naar de stoel geroepen zal worden om vermanend toegesproken te worden. Hij deed net alsof hij de scheidsrechter niet hoorde, die nam daar geen genoegen meer en wachtte net zolang dat hij naar de stoel toe kwam. Op het moment dat de scheidsrechter begint te praten loopt hij al weer weg om klaar te gaan staan voor de service van Rasmus. Voor mij een teken dat hij de zaak voor zijn gevoel niet helemaal onder controle had zoals hij wilde en hij zijn autoriteit wilde bevestigen. Kijken of hij dat ik de kwartfinale ook nodig heeft.

Chou Tien Chen speelde ook tegen een landgenoot en daar waren ook geen coaches achter de baan. Chou Tien Chen heeft altijd een dame achter de baan. Het verhaal is dat ze meer een verzorgster is dan een coach, ze vouwt altijd zijn natte shirt op, draait de doppen van zijn fles en pelt zijn banaan. Of het door haar afwezigheid was of niet maar Chou Tien Chen vertoonde veel meer emotie dan ik van hem gewend ben. Het kan natuurlijk ook gewoon de prestige zijn dat er van een landgenoot gewonnen moet worden.

Voor de mensen die zeggen dat ik alleen slecht nieuws over de Nederlandse inbreng op dit toernooi heb ik ook goed nieuws. De Nederlandse scheidsrechter Raymond van Eijk had gisteren vier wedstrijden op baan 1, de TV-baan, twee op de stoel en twee als servicerechter. Voor mij zeer waarschijnlijk dat we hem in de kwartfinales en mogelijk zelfs nog verder in toernooi, in actie zullen zien.

Wie we ook terug zien in de kwartfinale is Akane Yamaguchi. Zij moet onderhand wel het wereldrecord van het aantal lange wedstrijden, meer dan 60 minuten, op haar naam hebben staan. Het was gisteren weer een partij van bijna vijf kwartier. In veel wedstrijden denk je als toeschouwer dat de energie in het kleine lichaam, ze is nog geen 1.60 meter, nu wel een keer op zal zijn. Maar iedere keer haalt ze het ergens vandaan en wint ze meestal de langere partijen.

Of ze dat vandaag weer gaat doen leest u misschien wel weer hier.