Jordy Hilbink is ijsmeestermoe en rayonhoofdmoe

Maak kennis met Jason de Graaf!

Ook de oude beelden worden door mijn ogen uitgekotst. Ik snap de koorts, begrijp het unieke, wil absoluut geen zure zeikerd zijn, maar het gaat niet meer.

De zwaarste tocht was in 1963. Dat waren temperaturen waar je maar beter zonder jas niet buiten kon komen. Dat was een tocht waar het tenminste ergens om ging. Als je schaats brak, dan was het zo dat je een schaats uit een andere schaatser moest trekken. Zat je er helemaal doorheen, dan had je pech, niemand die je hielp. Sorry Piet Paulusma, sympathieke weerman met je weetjes, maar ga even lekker op een tropisch strand liggen, bouw een boomhut voor je kinderen, val je vrouw dag en nacht lastig, maar schuw even de camera met je voorspellingen.

Het heeft gevroren, het was koud, zelfs heel even heel koud, Siberisch koud zelfs, maar niet genoeg om.. It giet net oan it sil net heve. Jammer, hartstikke jammer, om te janken, zo jammer, maar klaar. Over, uit, wegwezen. Iedereen weer aan het werk.

De kou in Nederland stelt niks voor met dat van Denemarken. Elke ochtend ga ik de deur uit met 3 wollen sokken, 2 trainingsbroeken en een zelf gebreide muts. Zo ook afgelopen dinsdag. Na een beesten training te hebben gehad vertrok ik met mijn team richting Ikast, een plaatsje dat zeer westelijk ligt en wat een pokke eind rijden is. Na een kleine 3.5 uur in de auto te hebben doorgebracht, waren op de plaats van bestemming. Een zware wedstrijd was voorhand al voorspeld. Nadat de opstelling bekend was gemaakt en iedereen wist tegen wie die moest spelen, werd er nog een pep talk de groep ingegooid door onze coach.

Lees het hele verhaal op de website van Jordy Hilbink.