Rune Massing waagt zich aan technische analyse van EJK in Turkije

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De Europese Junioren Kampioenschappen in Ankara. Alles wat we in de afgelopen tijd gedaan hebben met de jeugd stond in het teken van dit grote prestigieuze toernooi. Mijn doelstellingen waren duidelijk. Na de WJK vond ik dat we met ons team drie medailles zouden moeten kunnen halen. Dit heb ik toentertijd ook in mijn verslag na de WJK gezegd.

De voorbereiding verliep niet vlekkeloos. Vanwege personele onderbezetting heb ik mezelf in drieën moeten delen om overal bovenop te willen zitten. Gelukkig hebben Chris Bruil en Robbie Kneefel goed met de jongeren doorgetraind op momenten dat ik weg moest met de senioren. Daarnaast raakte Robin Tabeling net geblesseerd voor de play-offs in de Carlton Eredivisie met Amersfoort en werd hij tot overmaat van ramp ook nog behoorlijk ziek net voor de Yonex Dutch Junior.

Het teamtoernooi gaf ons de mogelijkheid om te wennen aan de hal en te groeien in het toernooi. Iedereen kreeg genoeg partijen in de poulewedstrijden om ritme op te doen. De wedstrijd waar het voor ons echt om ging was de kwartfinale tegen Engeland. Robin en Myke Halkema werden voor het eerst getest onder druk en speelden erg onrustig. Diep in de derde set gaf Robin plotseling aan last te hebben van die eerdere blessure. Toen heb ik meteen besloten dat als we zouden winnen, ik niet voluit zou gaan tegen Denemarken. Kans op fysieke en mentale schade zou te groot zijn. Een individuele medaille is zoveel belangrijker dan een kleinere kans op meer in het teamtoernooi.

Gelukkig wonnen ze en was ons eerste punt binnen. Mark Caljouw speelde tegen Engeland erg sterk en bezorgde het tweede punt. Alida Chen verloor helaas, maar leverde een goede partij af. Robin en Russell Muns speelden zich vrij snel in een veilige haven en onze eerste medaille was een feit.

Tegen de Denen hadden we geen kans. Ik had de opstelling aangepast. Robin eruit, zodat hij anderhalve dag zou kunnen herstellen. Justin speelde overigens een prima single tegen hun sterkste man. Van tevoren zou ik overigens getekend hebben voor een bronzen medaille, dus ik was tevreden.

Op dinsdagmiddag begon al het individuele toernooi. De koppies werden meer gespannen. Je zag steeds meer vreemde uitslagen. Het was nu of nooit voor de Onder 19 spelers. Het toernooi wordt immers maar om de twee jaar gehouden.

Zo'n toernooi is een rollercoaster. Ik wist soms gewoon echt niet meer wat voor dag het was. Je hebt het gevoel dat je geleefd wordt. Vanaf het moment dat je in de eerste bus naar de hal zit staat alles in het teken van het absoluut willen winnen en de voorbereiding op de volgende wedstrijden. 's Avonds laat op je kamer analyseer je nog de komende tegenstanders op de camera. Het is zo ongelooflijk intens. Er zijn partijen geweest dat de tranen me in de ogen stonden en dan werd de volgende al weer omgeroepen.

Robin en Myke hebben zilver gehaald. Jammer dat ze in de finale niet hun beste spel hebben laten zien, maar ik kan niet anders dan heel trots zijn. Om de finale te verliezen moet je wel de finale eerst halen. Dat is al ongelooflijk knap.

Mark steeg boven zichzelf uit en speelde een fantastisch toernooi. Vooral zijn wedstrijd tegen de hoogst geplaatste Deen was van heel hoog niveau. Hij en Justin hebben zich goed in de kijker gespeeld. De beste singlespelers van Europa in hun leeftijd worden uitgenodigd voor een project georganiseerd door Badminton Europe.

Stefani Stoeva won bij de meisjes. Zij beheerst het rallyspelen op tempo als geen ander. Bovendien doet zij al geruime tijd mee met het seniorencircuit. Ergens begin september had ik nog een discussie met een Nederlandse coach over haar. Geen speciale slagen vond hij en ze kon alleen maar hard slaan. Blijkbaar is dat genoeg om Europees Jeugdkampioen te worden, al ligt het wel wat genuanceerder. Inderdaad harde clears, maar altijd met de dreiging van een technisch perfecte dropshot en een smash waar je eng van wordt.

Bij de jongens wordt de long netshot steeds belangrijker in combinatie met het anticiperen daarop. Een long netshot is een slag waar je bewust de shuttle iets verder het veld inspeelt, zodat je je tegenstander dwingt tot een slechte keuze of een moeilijke lob. Degene die namelijk te passief het net inspeelt (lees met een boogje) is bij de volgende slag altijd initiatief kwijt. Daarnaast moet een goede singlespeler het juiste moment kiezen om drie keer achter elkaar de versnellen. Het is namelijk niet de smash die scorend is, maar de twee slagen erna. Mark kon dit in zijn wedstrijden voor de finale erg goed.

De mix draait om dominantie van de vrouw en het counteren van de man. In het vrouwendubbel gaat helaas nog steeds om wie de minste fouten maakt, maar hier komt wel steeds meer power bij kijken. De mannendubbel was een Deens onderonsje. Het bijven rare jongens die Denen, want na afloop van de finale hebben ze elkaar geeneens een hand gegeven. Toch beheersen de Denen als geen ander het tactische spelletje en blijven ze de trend zetten als het gaat om psychologisch oorlog voeren. Technisch gezien kunnen de Denen onder grote druk onderhands de shuttles nog buiten de range van de voorspeler krijgen. Dat bepaalt het verdere verloop van de rally.

Het toernooi is voorbij. Ik heb een voldaan gevoel maar ook een ietwat leeg gevoel. Waar ik zolang naar toegewerkt heb is nu voorbij. Tweemaal zilver en eenmaal brons. Voor ons kleine landje en gezien de onrust waarin we ons nu begeven niet slecht. Ik wil het team op Papendal en alle academietrainers, clubtrainers en bondstrainers oprecht bedanken. Dit zijn ook jullie medailles.

Rune Massing